ŻYJĘ PO TO, BY CIĘ KOCHAĆ - rozdziały: 20, 21, 22, 23 ostatni

ROZDZIAŁ 20 +18

Przed szpitalem pożegnali się z Pauliną i Michałem. Oni wracali do hotelu a Ula z Markiem odwiedzić Jabala i zabrać z garażu „Fashion look” Bentley’a.

Podjechali autobusem. Jabal trwał przy swoim wózku niezwykle wiernie i wyglądał tak, jak stały element krajobrazu. Kolejny raz zaskoczyli go. Przywitał się z nimi serdecznie ściskając oboje.

- Znowu zrobiliście mi niespodziankę! Ale się cieszę! Na długo przyjechaliście?

- Tylko na kilka dni Jabal. Pojutrze wylatujemy. Nie moglibyśmy jednak wyjechać nie widząc się z tobą. Tu masz kilka drobiazgów, które mam nadzieję, będą przydatne. Liczę też na chrupiącego hot-doga z piklami. Masz?

- Mam Ursula. Od kiedy powiedziałaś mi, że ci tak smakują, mam je w ciągłej sprzedaży. Klienci też je bardzo lubią i często o nie proszą. – Mówiąc to zręcznie szykował bułki dla nich. – A co u was? Wszystko dobrze?

- Jak najlepiej Jabal. Wiesz, że oświadczyłem się Uli, bo ostatnio mówiliśmy ci o tym. Planujemy ślub na dwunastego stycznia. Kupiliśmy też dom i urządziliśmy go.

- Gratulacje dla was obojga. Stanowicie piękną parę. Ja nie widziałem swojej żony i dzieciaków od pięciu lat. Tylko listy dostaję i to nie za często. – Powiedział ze smutkiem.

- O tym właśnie pomyśleliśmy Jabal. – Powiedziała Ula przełykając ostatni kęs bułki. – Postanowiliśmy z Markiem, że sfinansujemy ich przylot tutaj, żebyś już więcej nie musiał tęsknić.

Jabal słysząc to stanął jak wmurowany i wytrzeszczył na nich oczy.

- Sfinansujemy? Jak to sfinansujemy? Przecież to są ogromne pieniądze! W życiu nie widziałem takich pieniędzy, a wy chcecie sfinansować?

Ula uściskała go mocno.

- Jabal, zawsze byłeś dla mnie dobry. Nigdy nie skrytykowałeś i zawsze miałeś dla mnie miłe słowo. Byłeś i nadal jesteś moim przyjacielem. Nie odmawiaj nam. Ja dobrze wiem, jak boli ta tęsknota i nie chcę byś nadal cierpiał. Sprowadź żonę i dzieci. One potrzebują ojca, a twoja żona męża. Bądź wreszcie szczęśliwy przyjacielu. Proszę. Tu jest koperta a w niej potrzebne na ten cel fundusze. Jak przyjadę tu następnym razem, chcę usłyszeć dobre wiadomości o ich przyjeździe tutaj.

Jabalowi toczyły się po twarzy ogromne łzy. Przetarł dłońmi nerwowo policzki.

- Dziękuję wam. Nigdy nie spodziewałbym się tak pięknego i szlachetnego gestu. Będę się modlił za was i za wasze szczęście. Jesteście najlepszymi ludźmi na świecie.

Żegnał się z nimi wylewnie i ze łzami w oczach. Zapewniał o dozgonnej przyjaźni. Długo machał im jeszcze patrząc jak oddalają się w kierunku budynku firmy.

- Wiedziałam, że się wzruszy. Ma dobre serce i wiem, że tęskni za rodziną bardzo, tak jak ja i Maciek tęskniliśmy za swoimi. Spełniliśmy dobry uczynek Marek. A ofiarowane dobro zawsze do nas wraca.

Spojrzał na jej jaśniejącą szczęściem twarz i przytulił do swego boku czule całując jej skroń.

- Jesteś aniołem skarbie. – Roześmiała się.

- Ty też. Niezła z nas para aniołków, nie?

Bez przeszkód odebrali samochód. Następnego dnia rano pojechali do Emmy i Jonathana. Uprzedzeni o ich wizycie czekali na nich niecierpliwie. Jak zawsze gościnna Emma uraczyła ich pysznym obiadem, podczas którego wręczyli im zaproszenia na ślub.

- Nie wyobrażam sobie, że miałoby was na nim nie być. Zapraszamy was też na tydzień do naszego nowego domu, już po weselu. Będzie okazja pogadać. Potem i my wyjeżdżamy w podróż poślubną.

- Kupiliście dom? Jaki jest?

- Nie jest tak ładny jak wasz. Nie ma takiego dekoracyjnego dachu. U nas takich nie kładą. Jednak nam się podoba, bo jest przytulny, położony poza miastem, otoczony zielenią. Ma swój urok.

Zmierzchało, gdy żegnali gościnnych Smile’ów. Dzieci, jak zwykle nie mogły się od nich oderwać. Jednak trzeba było wracać, bo jutro, wcześnie rano wylatywali do Polski.

Marek zapakował do bagażnika walizki i zamknął go z trzaskiem. Spojrzał na swoje szczęście i uśmiechnął się.

- Masz jeszcze siłę, by jechać do moich rodziców? Chciałbym ich poinformować o stanie Alexa. Celowo nie dzwoniłem, bo jeszcze byliby gotowi polecieć do Londynu, a wiesz, że ostatnio z ojcem nienajlepiej.

- Pojedziemy, ale w sobotę chcę jechać do taty i dzieciaków. Trzeba zrobić im gruntowne porządki i trochę ich oprać. Zostalibyśmy do niedzieli, co?

- Dobrze skarbie. Ja nie mam nic przeciwko temu. Wiesz dobrze jak lubię tam jeździć. Zadzwonię teraz do mamy i uprzedzę ją, że będziemy za pół godziny.

Rzeczywiście, nie minęło wiele więcej jak parkował na podjeździe rezydencji Dobrzańskich. Przywitali się z seniorami i przysiedli na kanapie w salonie. Zosia już po chwili stawiała przed nimi dzbanek z parującą kawą i talerz z ciastem.

- Jak synu, opowiadaj. Dobrze poszło? Udał się pokaz?

- Udał się tato. Nadzwyczajnie. Pshemko ma tam już swoje wielbicielki, które nie szczędzą grosza na jego kreacje. Dawid też był bardzo zadowolony. Musimy wam jednak o czymś powiedzieć. W nocy po bankiecie zadzwonił do mnie i powiedział mi, że znalazła się zdrowa nerka dla Alexa. – Helena wytrzeszczyła na niego oczy.

- Znalazł się dawca, a ty o niczym nas nie poinformowałeś?

- Nie poinformowałem, bo wiedziałem jaka będzie wasza reakcja. Pewnie zaraz chcielibyście przylecieć Nie było sensu dzwonić, bo sami nie wiedzieliśmy wtedy jak się to skończy. Żeby was uspokoić powiem, że on jest już po przeszczepie. Czuje się dobrze, ale będzie musiał spędzić w tamtejszej klinice dłuższy czas. Paulina i Michał postanowili zostać i dotrzymać mu towarzystwa. Wczoraj mieli go już stawiać na nogi i monitorować pracę nerki, czy dobrze funkcjonuje. Teraz będzie tylko lepiej. Sam profesor był bardzo zadowolony, bo już na stole operacyjnym nerka podjęła czynności i pokazały się pierwsze krople moczu. Zapewniał też, że jest dobrze ukrwiona. Nie ma się więc czym martwić. Najdalej za miesiąc wróci do kraju i wtedy będziecie mogli się nim zająć. Wcześniej możecie przecież zadzwonić. On jest już na chodzie i choć jeszcze obolały, to rozmawia normalnie.

- Dzięki Bogu. Martwiliśmy się o niego. Widzieliśmy jak bardzo się męczy nie móc zjeść tego, co my wszyscy. Musiał oszczędzać tę nerkę.

- I dobrze zrobił, choć profesor mówił, że ona była też już w złym stanie i na pewno nie przeżyłby z nią tych prognozowanych dwóch lat. To była wersja bardzo optymistyczna. Miał szczęście, że znalazł się dawca. Ja muszę jeszcze zadzwonić do tutejszej kliniki i powiedzieć, żeby skreślili go z listy. Nie ma sensu by dłużej na niej tkwił. Na jego miejsce wskoczy ktoś, kto również pilnie potrzebuje przeszczepu.

- Dobrze, że tak to się skończyło. A jak poradzicie sobie bez Michała? Wolałbym nie zatrudniać na taki krótki okres czasu nikogo z zewnątrz.

- Nie martw się tato. Uruchomimy Adama Turka. Może nie jest aż tak świetny jak Michał, ale będzie musiał sobie poradzić. Paulina na razie nie będzie potrzebna. Powiedz lepiej jak ty się czujesz i co mówił lekarz.

- No za wesoło to nie jest. Słabą mam tą pompkę. Zaordynował nowe leki, ale jednak sam czuję, że szybko się meczę i nie mam już tyle siły co kiedyś. Jak Alex wyzdrowieje będę musiał pomyśleć nad zrzeczeniem się prezesury na korzyść któregoś z was. Nie mam już tyle energii, by ciągnąć to dalej. Jesteście młodzi i bardziej operatywni ode mnie. Poza tym jest Ula, Maciek i Sebastian. Jest też Michał. Poradzicie sobie beze mnie.

- Naprawdę chcesz zrezygnować?

- Naprawdę Marek. Jestem już zmęczony i chory. Czas zadbać o siebie. Pojedziemy gdzieś z mamą do uzdrowiska. Może tam nabiorę trochę krzepy? Może do Szwajcarii?

- Uleńko, zostaniecie na obiedzie? – Spytała Helena.

- Bardzo chętnie, ale czy to nie kłopot?

- Oczywiście, że nie. Zaraz powiem Zosi. Może zostaniecie do wieczora?

- Zostalibyśmy, ale w domu mamy pustki w lodówce i chcemy jeszcze uzupełnić zaopatrzenie. Nie chciałabym robić zakupów tuż przed zamknięciem sklepu, bo pewnie połowy zapomniałabym.

- No dobrze. Rozumiem. W takim razie idę zarządzić obiad.

Wieczorem wreszcie dotarli do domu. Wypakowali walizki i zakupy. Marzyli o prysznicu, więc nie zwlekając tam skierowali swoje kroki. Po nim Ula zrobiła lekką kolację. Rozsiedli się w salonie. Marek podał Uli lampkę czerwonego wina a sobie przygotował dżin z tonikiem. Uśmiechnął się i z czułością popatrzył w jej dwa chabry.

- Zmęczył mnie ten dzień. Ciebie jak widzę, też. W sumie nic nie robiliśmy, ale czasami takie wizyty bywają meczące. A swoją drogą nie spodziewałem się, że ojciec będzie chciał zrezygnować z prezesury.

- Mnie też zaskoczył. Jednak on wie co robi. Chyba ciągle odczuwa dyskomfort w związku z tym słabym sercem. Nie chce ryzykować. Już choćby z tego powodu postępuje rozsądnie.

- Jestem ciekawy jak zareaguje na tą wiadomość Alex. Zawsze pragnął tego stanowiska. Lubi rządzić i stawiać ludzi do pionu. Pasowałoby mu zostanie prezesem. Tylko, że ja nie mogę do tego dopuścić. Przy nim ucierpieliby pracownicy, bo jest bardzo apodyktyczny i władczy. Mielibyśmy w firmie reżim pod jego rządami.

- Na razie nie ma się czym martwić. Będziemy się martwić jak przyjdzie na to czas. Idę do łóżka. Mam dość na dzisiaj.

Popatrzył na nią pożądliwie.

- Sama idziesz? Beze mnie? A ja myślałem, że mnie przytulisz, ugłaskasz, popieścisz. – Jego oczy przybrały wyraz oczu biednego szczenięcia. Parsknęła śmiechem.

- No dobrze. W takim razie chodź. Ugłaskam, popieszczę i przytulę, jak kociaka.

Podała mu dłoń, którą skwapliwie przyjął i pociągnęła go z kanapy. Dotarli do sypialni. Stanęła naprzeciw niego i wlepiwszy wzrok w jego płonące pożądaniem oczy wolno jeden za drugim zaczęła rozpinać guziki piżamy. Podrażniała przy tej czynności opuszkami palców jego skórę na torsie. Zadrżał, bo robiła to niezwykle delikatnie i zmysłowo. Próbował i on ściągnąć jej koszulkę, ale zaprotestowała.

- Nic nie rób. Tylko stój. Ja sama. – Słysząc jej stłumiony głos wiedział już, że jest pobudzona i pragnie go tak jak on jej. Opuścił ręce i stał, biernie przyglądając się temu, co robi. Odpięła ostatni guzik i zrzuciła górę od piżamy z jego ramion odsłaniając tors i plecy. Pogładziła dłońmi ramiona przesuwając się do tyłu. Objęła go w pasie i ustami przylgnęła do jego karku całując go i pieszcząc. Jej dłonie krążyły po jego brzuchu masując go i gładząc. Schodziła pocałunkami coraz niżej obdarowując nimi plecy i lędźwie. Wsunęła obie dłonie za gumkę spodni i jednym ruchem opuściła je odsłaniając jego intymność. Westchnął, gdy dłonie dotarły na podbrzusze. Znowu stała przed nim całując sutki i pieszcząc pobudzoną już męskość.

- Ulaaa… - Wyrwało się z jego ust.

- Ciii… - Jednym ruchem zrzuciła cienką jak mgiełka koszulkę i stanęła przed nim naga. Przytuliła się do niego całym ciałem chłonąc zapach skóry. Przymknęła oczy przywierając do jego ust. Drażniła je i kąsała, omiatała oddechem coraz mocniej, coraz żarliwiej. Uwielbiał, gdy była taka namiętna, drapieżna, zachłanna i cała jego. Przycisnął ją mocniej do siebie. Oplotła jego biodra swoimi smukłymi nogami, jak bluszczem. Połączył się z nią. Odchyliła głowę do tyłu przygryzając wargi. Przeniósł dłonie pod jej pośladki i zainicjował ruch. Odwrócił się opierając ją o ścianę. Pląsała na nim w rytmie niezbyt skoordynowanych ruchów wypinając biodra do przodu i jęcząc. Opadała i wznosiła się, jakby miała skrzydła u ramion. Wtulił twarz w jej podrygujące przy każdym ruchu piersi całując je i gryząc. Przeniósł usta na jej rozchylone wargi wpijając się w nie z żarem. Oparła ręce na jego ramionach wplatając dłonie w jego włosy. To było szaleństwo. Nie utrzymał jej i ukląkł wraz z nią nie przestając się poruszać. Przywarła do niego ściśle jak magnes dając się ponieść fali spełnienia. Zesztywniała mu w dłoniach i znieruchomiała. On również zastygł. Po chwili błogie drgania targnęły ich ciałami. Trwali w takiej pozycji do momentu, aż nie ustały. Wtuliła twarz w zagłębienie jego szyi. Powoli wracała z niebytu. Otworzyła oczy uśmiechając się do niego łagodnie.

- Kocham cię – wyszeptała.

- Ja ciebie bardziej.

Podniósł się z klęczek i trzymając ją nadal i nie wychodząc z niej, przeniósł się na łóżko. Tej nocy kochał ją jeszcze dwukrotnie, bo ciągle nie był jej syty. Wreszcie nadszedł sen i otulił ich zmęczone ciała.

Ponownie wpadli w prędko obracające się tryby firmowej maszyny. Trzeba było rozkręcić sprzedaż kolekcji i ogarnąć wszystkie związane z tym sprawy. Pshemko wyjechał, by odpocząć w jednej ze swoich samotni. Mógł sobie teraz na to pozwolić, bo termin następnej kolekcji był odległy, a on musiał nabrać sił i energii, by móc tworzyć nadal te wiekopomne dzieła, jak je nazywał. Marek starał się mieć oko na wszystko, tym bardziej, że coraz częściej musiał zastępować ojca, który ciągle przechodził jakieś badania w klinikach. Mimo jednak tak wielu obowiązków nie zaniedbywał też swojego przyjaciela Sebastiana. Nie chciał ponownie dać mu odczuć, że kompletnie go nie obchodzi. Wszystko było kwestią logistyki, a tej ostatnio nauczył się dość dobrze. Zdarzały się więc dni, kiedy chodzili wspólnie na siłownię, lub na squasha. Nierzadko towarzyszyły im ich dziewczyny. One wprawdzie nie brały udziału w tych rozgrywkach, ale siedząc przy stoliku i popijając kawę lub sok ostro kibicowały swoim chłopakom.

W tak zwanym międzyczasie Marek wraz z Ulą załatwiali też sprawy związane ze ślubem. Helena, mimo, że mocno zaabsorbowana Krzysztofem, była dla nich wielkim wsparciem. To dzięki niej udało się zarezerwować piękną salę i hotel dla przyjezdnych gości. Dom weselny ku ich uciesze znajdował się niedaleko ich posiadłości w Międzylesiu. Nawet nie wiedzieli, że mają go niemal na wyciągnięcie ręki. Kościół również był już załatwiony, teraz pozostało tylko czekać na ten ważny dla nich dzień.

Z Londynu dochodziły coraz pomyślniejsze wieści. Alex już chodził i to całkiem sprawnie. Nowa nerka nie zrobiła żadnych niemiłych niespodzianek. Rekonwalescent nawet nieco przytył i jego twarz nie wydawała się już tak bardzo wychudzona i zapadnięta w sobie. Paulina była szczęśliwa. Po pierwsze dlatego, że zdrowie jej jedynego brata rokowało coraz lepiej, a po drugie, że Michał był zawsze obok. Pocieszał i wspierał w chwilach zwątpienia. Był nieoceniony. Któregoś dnia, po wizycie w szpitalu poszli na spacer do Hyde Parku i tam w jesiennej scenerii, pośród dywanu rdzawo żółtych liści klęknął przed nią i wyznawszy, że kocha ją nad życie, poprosił o rękę. Bardzo ją zaskoczył. Wszystkiego by się spodziewała, ale nie tego. Wpatrywał się z przejęciem w jej ciemne oczy, które wolno napełniały się łzami.

- Naprawdę tego chcesz? – Wyszeptała. – Naprawdę jesteś pewny, że mnie kochasz?

- Jestem tego pewny, jak niczego na świecie i byłbym szczęśliwy, gdybyś powiedziała „tak”. – Odparł żarliwie.

- Ja też Cię bardzo kocham i dlatego zostanę twoją żoną.

Następnego dnia powiedzieli o tym Alexowi. Pogratulował im. Polubił Soszyńskiego. Widział, jak traktuje Paulinę i jak ona darzy go uczuciem. Ona odnalazła swoją miłość. A on? Która go zechce? Takiego wybrakowanego, bez nerki? Gryzł się tym sam, bo nie chciał psuć szczęścia Paulinie. Zresztą nie leżało w jego naturze zwierzanie się przed kimkolwiek z tak osobistych spraw, nawet siostrze. Na razie musi dojść do zdrowia. Potem będzie się tym martwił.

Była połowa października. Jesień tego roku wyjątkowo łaskawie nie obdarowywała świata szarugami i słotą. Nadal pozwalała cieszyć się ciepłymi dniami, choć poranki bywały już chłodne. Marek siedział pochylony nad laptopem i wklepywał najświeższe dane z raportów. Tę pełną skupienia ciszę przerwało ciche pukanie.. Oderwał wzrok od monitora i wbił oczy w drzwi.

- Proszę – powiedział cicho. Drzwi uchyliły się i wsunęła się przez nie głowa roześmianego Alexa. Marka zamurowało. Po chwili jednak odzyskał głos i podnosząc się zza biurka krzyknął.

- Słodki Jezu! Alex! Prędzej spodziewałbym się zobaczyć ducha mojej świętej pamięci babki niż ciebie! Jesteś już zdrowy? – Za Alexem wsunęła się Paulina a za nią Michał.

- Kiedy przylecieliście i dlaczego nie daliście znać? Przyjechalibyśmy na lotnisko. – Uściskał kolejno Paulinę i Michała. – Tak się cieszę, że już jesteście. Zawołam Ulę. Chcę, by i ona usłyszała dobre wieści. Bo są dobre, prawda? – Spojrzał na Alexa.

- Są bardzo dobre i zaraz ci o nich opowiemy. Wołaj Ulę.

Wystrzelił jak z procy z pokoju i wpadłszy do Uli niemal siłą wyciągnął ją zza biurka.

- Chodź kochanie. Nie uwierzysz, kto przyjechał.

Kiedy weszła do gabinetu Marka jej twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

- Wróciliście. Ale się cieszę. – Podchodziła do każdego z nich i witała. Stanęła przed Alexem i wspinając się na palce, odważnie ucałowała jego policzki. – Najbardziej cieszy mnie jednak twój widok. Wyglądasz fantastycznie i tak zdrowo. Jak się czujesz?

- Trudno w to uwierzyć, ale czuję się znakomicie, jakbym nigdy nie przechodził tych dwóch ciężkich operacji. Nerka działa świetnie. Wyniki zadziwiły nawet samego profesora. Powiedział, że to dlatego, że jestem jeszcze dość młody i organizm szybko się regeneruje. Dmucham jednak na zimne, bo w końcu mam tylko jedną nerkę i muszę na nią uważać. Wiele nie zmieniłem ze swojej diety, więc jeśli będziesz miała jakąś wolną chwilę, to proszę o sporą ilość tych pysznych kiełbasek bez soli. – Ula roześmiała się serdecznie.

- Obiecałam ci kiedyś, że zrobię i słowa dotrzymam. Bierzesz jeszcze dializy, lub leki?

- Dializ już nie. Ostatnią miałem tydzień temu. Z leków biorę tylko te zapobiegające odrzutowi przeszczepu, ale one będą mi towarzyszyć przez resztę życia. No, dość już o mnie, bo mamy jeszcze jedną szczęśliwą wiadomość, ale o tym już powie Paulina.

- Tak, to bardzo dobra wiadomość. Tam w Londynie Michał oświadczył mi się, a ja zgodziłam się zostać jego żoną. Nie ustaliliśmy jeszcze daty ślubu, ale z pewnością weźmiemy go w niedługi czas po waszym.

Marek wstał i pogratulował im obojgu, podobnie Ula.

- Bardzo się cieszę kochani, szczególnie ze względu na ciebie Paula. Byłem pewien, że wreszcie odnajdziesz swoją prawdziwą miłość. Michał, to wspaniały człowiek i z pewnością będziecie ze sobą szczęśliwi.

- A co tutaj? – Spytał Alex, gdy ponownie zasiedli na swoich miejscach.

- Szykują się duże zmiany i dobrze, że dzisiaj jesteście tu w komplecie. Po twojej operacji, gdy wróciliśmy z Londynu, pojechaliśmy do rodziców. Tam dowiedzieliśmy się, że z ojcem nie jest najlepiej. Serce coraz bardziej mu dokucza i jest zbyt słaby, by dalej pracować. Powiedział nam wtedy, że jak tylko dojdziesz do zdrowia, pomyśli o oddaniu prezesury jednemu z nas. Jego i tak częściej nie ma w firmie niż jest. Dużo badań przechodzi ostatnio i poważnie myśli o wyjeździe do szwajcarskiej kliniki. Tam są świetni specjaliści i ma nadzieję, że postawią go na nogi. Czekał tylko na twój powrót. Ucieszy się, że z tobą już wszystko dobrze, bo chce wyjechać jak najszybciej.

Alex zamyślił się.

- Hmm…, to takie buty. Nie sądziłem, że z nim jest aż tak źle. Jednak od razu chcę ci powiedzieć, że ja nie aspiruję do fotela prezesa. – Marek spojrzał na niego zaskoczony.

- Jak to, nie aspirujesz? Przecież zawsze chciałeś nim być. To był twój cel.

Alex uśmiechnął się pod nosem.

- Masz rację. Zawsze mnie kręciło to stanowisko. Był nawet moment, że pragnąłem władzy, jak mało czego na świecie, ale to już przeszłość. Zbyt wiele wydarzyło się w moim życiu i wierz mi lub nie, ale przewartościowałem je. Stanowisko nie jest już dla mnie najważniejsze, bo są ważniejsze rzeczy, na przykład zdrowie, zaufani przyjaciele i być może jakaś kobieta u boku.

- Nie poznaję cię Alex. Po tej chorobie jesteś zupełnie odmieniony i cieszę się, że na lepsze.

- Ja również. W związku z tym, co powiedziałeś mam pewną propozycję. Nie będziemy się licytowali przed Krzysztofem, który z nas ma zostać prezesem. Chcę, byś to ty nim był. Radzisz sobie świetnie i masz do pomocy Ulę i Maćka. Ja mogę się zgodzić na wice prezesa. Nie chciałbym rugować Michała ze stanowiska, tym bardziej, że jest naprawdę dobry w tym, co robi. Co ty na to? Ja byłbym zadowolony z takiego podziału stanowisk. – Zaskoczenie Marka sięgnęło zenitu.

- Słucham tego, co mówisz i nie mogę uwierzyć. Ula uszczypnij mnie, bo to chyba sen. – Febo roześmiał się.

- To nie sen Marek, a ja chcę wreszcie trochę pożyć. Poskładać życie do kupy i zmienić je.

- No cóż… W takim razie zgoda. Michał wróci na swoje miejsce, podobnie Paulina. Tak właśnie powiemy ojcu. Myślę, że nie będzie miał nic przeciwko temu. Zaraz do niego zadzwonię i umówię nas na spotkanie.

To spotkanie odbyło się następnego dnia. Krzysztof nie chciał tracić cennego czasu. Zaprosił też na nie Maćka i Sebastiana. Miał być i Pshemko, ale on nadal przebywał gdzieś w mazurskiej głuszy. Kiedy zasiedli już przy ogromnym stole w salonie, Krzysztof omiótł ich wzrokiem.

- Nawet nie wiecie, jak bardzo cieszy mnie widok zdrowego Alexa. Bardzo martwiliśmy się o ciebie synu. To prawdziwa radość móc cię znów widzieć w świetnej formie. Jak już zapewne wiecie od Marka, moja jest daleka od doskonałości. Z tego powodu nie chcę i nie mogę już więcej poświęcać się dla firmy. Chciałem, by to stanowisko po mnie objął jeden z moich dwóch synów. Nawet pomyślałem, że może będą losować, ale dowiedziałem się, że macie inne plany.

- To prawda Krzysztof. – Odezwał się Alex. – Rozmawialiśmy wczoraj z Markiem i powiedziałem mu, że ja nie chcę być prezesem. Wprawdzie do tej pory nie było u nas stanowiska wiceprezesa, ale można to przecież zmienić. Ja chętnie zadowoliłbym się właśnie takim. Marek jest najlepszym kandydatem do prezesury i niech tak zostanie. Michał również sprawdził się znakomicie, jako dyrektor finansowy i na tym stanowisku nie trzeba nic zmieniać. Myślę, że nie będzie żadnej rewolucji Krzysztof. Jest dobrze tak, jak jest. Maciek jest znakomitym szefem produkcji. Najlepszym, jakiego miała ta firma. Ula, to rewelacyjny koordynator, a i Sebastian mocno się podciągnął i pomaga jak tylko potrafi. Na Pshemko też nie możemy narzekać, bo wznosi się na wyżyny swojego talentu. Załatwiaj tę klinikę w Szwajcarii i jedź jak najszybciej. My poradzimy sobie, a relacje będziemy ci zdawać sukcesywnie.

Krzysztof uśmiechnął się do nich serdecznie.

- To rzeczywiście świetne rozwiązanie i chyba nie wpadłbym na nic lepszego. W takim razie od jutra obejmujesz Marek fotel prezesa. Przeniesiesz się do mojego gabinetu. Ty Alex weźmiesz jego pokój, a Michał zostanie tam, gdzie urzędował do tej pory. Trzeba to uczcić moi kochani. Zaraz Zosia poda nam kolację i szampana. Dziękuję, że okazaliście się tacy rozsądni i wyrozumiali.

ROZDZIAŁ 21

Krzysztof wraz z towarzyszącą mu Heleną, wyjechał. Oni dokonawszy niezbędnych przeprowadzek, objęli rządy w firmie. Marek ciężko przeżył przeprowadzkę na trzecie piętro do gabinetu ojca. Pomagała mu w tym Ula. Kiedy wnieśli już ostatnie pudło, rozejrzał się dokoła żałośnie.

- Jestem nieszczęśliwy i czuję się opuszczony. To tak daleko od ciebie. – Westchnął dramatycznie. Roześmiała się słysząc te jego jęki. Podeszła do niego i spojrzała mu z miłością w oczy.

- Nie przesadzaj kochanie. To tylko dwa piętra i jeśli bardzo będziesz mnie chciał zobaczyć, to wystarczy przyjść lub zadzwonić. Przecież całe popołudnia mamy tylko dla siebie. Nie narzekaj. Takie stanowisko wymaga odpowiedniej oprawy. Nie możesz siedzieć byle gdzie.

Cmoknął ją w nosek i przytulił. Te czułe chwile przerwało im wtargnięcie Violetty. Weszła do środka z impetem otwierając drzwi.

- No, już jestem. Zaraz rozpakuję pudła. Niezłe mamy gniazdko, co prezesie?

- No niezłe, niezłe. Słuchaj Viola. Zadzwoń po informatyków, niech podłączą nam komputery, a my pójdziemy do bufetu. Mam ochotę na kawę i może zjedlibyśmy coś? Już południe, a mnie burczy w brzuchu. Zostawiamy cię na posterunku.

Siedząc przy stoliku i popijając kawę rozmawiali jeszcze o zbliżającym się ślubie.

- Już właściwie nie ma nic do załatwienia. Wczoraj wysłałem, tak jak prosiłaś, wszystkie zaproszenia. A tym na miejscu, rozdałem. Wróci Pshemko, to skończy szyć suknię i mój garnitur. Chyba będzie jeszcze jedna przymiarka. Już nie mogę się doczekać. Chciałbym, żeby ten dzień był wyjątkowy dla nas. Żebyśmy zapamiętali go na całe życie.

Pogładziła jego dłoń.

- I taki będzie. Zobaczysz. Nie wiem, jak utrzymam na wodzy emocje. Na pewno będę płakać ze wzruszenia. Ze łzami popłynie makijaż i będę wyglądać jak rozmazana panna młoda. – Uśmiechnął się.

- Nawet jak się rozmażesz, to dla mnie i tak będziesz najpiękniejsza. Bardzo cię kocham. – Przytulił jej dłoń do ust.

- Wiesz, – odezwała się – przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Jest jeszcze tak ładnie. Oglądałam prognozę na weekend i zapowiada się słoneczny dzień. Nawet temperatura będzie znośna. Co ty na to, żebyśmy urządzili ostatniego grilla w tym roku? Zaprosilibyśmy Violę z Sebą, Paulinę z Michałem, Maćka z Anią i Alexa. W czwartek przylatuje Hannah, bo musimy dograć kilka szczegółów związanych z dystrybucją. Może i ona miałaby ochotę przyjechać. Jeszcze nie była u nas, a Viola byłaby szczęśliwa, gdyby mogła ją zabrać. Mogliby nawet nocować, bo miejsca jest dość i zostać do niedzieli. W niedzielę moglibyśmy wybrać się na grzyby, bo jeszcze są.

- Pomysł świetny, ale czy Alex nie będzie się czuł kiepsko bez pary?

- Może nie. Hannah też będzie sama. Będą przecież wśród przyjaciół. Ja nie będę Alexowi szukać dziewczyny i tobie też nie radzę. On jest bardzo dumny i chyba nie chciałby, żeby ktokolwiek ingerował w jego sprawy.

- Bez obaw skarbie. Nie będziemy go swatać. Chodźmy, powiemy im o tym. Mam nadzieję, że nie mają żadnych planów na sobotę i niedzielę.

Violetta na wieść o grilu pisnęła z radości i uściskała ich oboje.

- Muszę koniecznie powiedzieć Sebulkowi. Ależ się ucieszy. Hannah na pewno też. Dziękuję kochani. – Z równie dużą prędkością, jak mówiła, wypruła z gabinetu i pobiegła na piąte piętro. Marek parsknął śmiechem.

- Viola jest niesamowita. Szybciej mówi niż myśli. Myślałem, że wyparowała już z niej ta egzaltacja, ale pewne rzeczy jednak się nie zmieniają. No to Sebę mamy z głowy, bo ta szalona kobieta już pewnie zdążyła mu o tym powiedzieć. Ja idę do Michała a ty powiadom Alexa i Maćka.

Szczęśliwie dla nich nikt z zaproszonych przyjaciół nie był zajęty w weekend i wszyscy wyrazili chęć przyjazdu. W piątkowe popołudnie po wyjściu z biura Marek z Ulą pojechali jeszcze na zakupy. Przy okazji zakupili również chude mięso i naturalne trzewia, by zrobić Alexowi dietetyczne kiełbaski. Była do tego dobra okazja, a Ula lubiła dotrzymywać obietnic. Żeby ułatwić sobie życie i zaoszczędzić czas, poprosiła w sklepie, by zmielono dwukrotnie, zakupioną wołowinę i wieprzowinę. Marek zajął się alkoholem. W koszu wylądowało kilka zgrzewek piwa i butelki z markowym winem. Cieszyli się na to spotkanie. To był dobry pretekst do pogadania i złapania oddechu od pracy.

Po powrocie do domu zgodnie zakrzątnęli się w kuchni. Ula zrobiła zalewę z oleju dodając do niej sporą ilość przypraw, papryki i czosnku, w której Marek umieszczał równo pocięte plastry karczku i boczku. Miały leżeć i marynować się w niej do następnego dnia. Z kiełbaskami poszło szybko, bo Ula miała już wprawę w ich robieniu. Przygotowania skończyli późnym wieczorem. Zmęczeni, ale szczęśliwi kładli się spać myśląc o jutrzejszym dniu.

Goście zaczęli się zjeżdżać wczesnym popołudniem. Najpierw przyjechał Michał przywożąc ze sobą Paulinę i Alexa. Ten ostatni wparował do kuchni przyciągnięty aromatami, które unosiły się wokół. Przywitał się z Ulą oferując pomoc.

- Chętnie z niej skorzystam. Będziesz mieszał sałatę. Widzisz tę wielką michę? Tam są twoje kiełbaski. Zabierzesz sobie do domu, bo zrobiłam ich więcej niż ostatnio. Możesz je nawet zamrozić. Nic im nie będzie.

- Dzięki Ula. One naprawdę bardzo mi smakują i wcale nie czuć, że nie ma w nich soli. – Popatrzyła na jego uśmiechniętą twarz.

- Wiesz Alex, odkąd pracuję w F&D najbardziej brakowało mi twojego uśmiechu. Chodziłeś ciągle taki pochmurny i zły, że strach było się do ciebie odezwać. Zdecydowanie wolę cię w takiej postaci. Jesteś zupełnie odmieniony i to na lepsze.

- A ja chcę cię przeprosić, że nie zawsze byłem miły w stosunku do ciebie i zazwyczaj burczałem nieprzyjemnie. To już przeszłość Ula i nie mam zamiaru wracać do dawnego Alexa.

- Bardzo mnie to cieszy. Naprawdę, a o tym burczeniu dawno zapomniałam. Chodź ze mną. Zabierzemy wszystko na zewnątrz.

Pół godziny później na podjazd podjechał Sebastian. Zatrzymał samochód i pomógł wyjść z niego Violi i Hannah. Przywitali się z gospodarzami. Ula ujęła pod ramię pannę Rolicky i podeszła do obojga Febo i Michała.

- Kochani, nie wiem, czy kojarzycie tę dziewczynę. To jest asystentka pana Finley’a i jednocześnie kuzynka Violetty, Hannah Rolicky. To Hannah jest Paulina Febo, jej brat Alex i Michał Soszyński, narzeczony Pauliny.

Hannah wyciągnęła dłoń witając się po kolei z wszystkimi. Alex trzymając ją przyciągnął do ust i pocałował patrząc w oczy Hannah. – Zarumieniła się, co nie uszło jego uwagi.

– Całkiem miła i fajna dziewczyna, przy tym skromna i chyba nieco nieśmiała. To stąd te rumieńce. – Pomyślał. – Nawet jest trochę podobna do Violetty, ale chyba ma subtelniejszą urodę.

Głośny dźwięk klaksonu obwieścił przyjazd Maćka i Ani. Maciek od razu rzucił się do rozpalania grilla. To on był w tym mistrzem i ta czynność szła mu bardzo sprawnie. Nie trwało długo, gdy równo ułożony karczek i plastry boczku zaczęły skwierczeć na ruszcie. Na stołowym blacie wylądowała sałatka przywieziona przez Anię i wielka blacha ciasta, podarunek od Szymczykowej. Alex wniósł też michę zielonej sałaty i papierowe tacki przeznaczone na kiełbaski. Nikt nie zawracał sobie głowy porcelanowymi talerzami, bo najwygodniej było wyrzucić te papierowe bez konieczności ich mycia. Rozsiedli się wygodnie na drewnianych wyściełanych miękkimi poduszkami, ogrodowych fotelach. Ula podeszła do Hannah i przycupnęła obok niej.

- I jak ci się podoba? Nie byłaś jeszcze w środku, ale za chwilę oprowadzę cię. Oni wszyscy tu u nas byli i dobrze znają nasz dom.

- Ula. Nawet nie wyobrażałam sobie, że tu jest tak pięknie. Dom jest bardzo urokliwy i zrobił na mnie wrażenie. Okolica bajkowa. Mieliście wielkie szczęście, że wam się trafił.

- To Marek miał nosa. Jak zobaczył dom w Internecie, to jeszcze tego samego dnia przyjechaliśmy go zobaczyć i tego samego dnia zdecydowaliśmy o jego kupnie. Jesteśmy tu naprawdę szczęśliwi. Po ciężkim dniu pracy nietrudno się tu zrelaksować i porządnie odpocząć.

Jedzenie pachniało bosko i wyglądało podobnie. Ula wraz z Alexem nakładała solidne porcje na talerze i rozdzielała wśród gości. Zajęli się konsumpcją wychwalając umiejętności Uli. Protestowała mówiąc, że i Marek ma w tym swój udział. Wychylono pierwszy toast. Po nim wstał Sebastian i rzekł.

- Chciałbym coś powiedzieć, coś bardzo ważnego dla mnie. Chcę skorzystać z okazji, że jesteśmy tu sami swoi i wyznać kilka rzeczy.

- Czy to będzie spowiedź przyjacielu? – Spytał rozbawiony Marek. Sebastian spojrzał na niego poważnie.

- A żebyś wiedział. Chcę zacząć od naszej podróży do Londynu, podczas której mieliśmy podpisać umowę z „Fashion look”. Miało być pięknie. Liczyliśmy, że umowę sfinalizujemy w ciągu jednego dnia, a resztę pobytu spędzimy na miłej zabawie w pubach. W pierwszy dzień weszliśmy do jednego z nich i tam spotkaliśmy Ulę. Oczywiście nie mieliśmy pojęcia, że jest Polką a już w ogóle, że pracuje w „Fashion look”. Zaczęliśmy się z niej wyśmiewać, a właściwie to ja to robiłem. Wybacz Ula, byłem kompletnym idiotą. Ula nie wyglądała jakoś szczególnie. Była ubrana bardzo biednie, a ja szydziłem z niej jak ostatni dupek. Marek próbował mnie powstrzymać, ale jego wysiłki na nic się zdały, bo ja uważałem to za dobrą zabawę. Nawet nie wiecie, jak bardzo byliśmy zaskoczeni dowiedziawszy się następnego dnia, że jest asystentką Finley’a. Ja jednak nadal nie mogłem powstrzymać się od drwin pod jej adresem. Wbiło nas w chodnik, gdy po pobycie w szwalni odwiozła nas pod hotel i odezwała się do nas po polsku. Markiem to bardzo wstrząsnęło i nie mógł wrócić do kraju nie przeprosiwszy jej. Ja nadal byłem głupi i nie rozumiałem, o co on tak się obraził. Po powrocie do kraju odsunął się ode mnie. Skończył z knajpami i zajął się pracą. Straciłem kumpla do nocnych hulanek i nie mogłem się z tym pogodzić. Gdy ściągnął Ulę i Maćka do Polski wbiło mnie na jej widok w ziemię. Była piękna. Zjawiskowa. Dokonała spektakularnej przemiany. Poczułem się głupio i było mi okropnie wstyd, że ją tak potraktowałem. Na szczęście jest bardzo wyrozumiała i wspaniałomyślna. Wybaczyła mi, za co będę jej wdzięczny do końca życia. Jest też bardzo mądrą kobietą, bo nie odciągała Marka od spotkań ze mną mówiąc, że szkoda psuć taką przyjaźń jak nasza. Pozazdrościłem mojemu przyjacielowi tak wspaniałej kobiety. On stabilizował swoje życie, a ja również tego zapragnąłem. Z Violą byliśmy wcześniej parą, ale później nasze drogi się rozeszły. To Marek namówił mnie, bym spróbował jeszcze raz, bo Viola się zmienia i jest już całkiem inna niż kiedyś. Spróbowałem i muszę powiedzieć, że nie żałuję. I ja odnalazłem swoje szczęście u jej boku. Dlatego pozwólcie, że w obecności was wszystkich poproszę tę cudowną istotę, by zechciała zostać moją żoną.

Uklęknął przed Kubasińską, której wielkie, niebieskie, zdumione oczy wpatrywały się w niego. Wyciągnął z kieszeni czerwone pudełeczko i otworzył je. Otulony w szkarłatny jedwab spoczywał w nim pierścionek z dość sporym diamentem.

- Violetto kocham cię nad życie. Czy zechcesz uczynić mi ten zaszczyt i wyjść za mnie? - Viola nie mogła wyksztusić słowa. Wreszcie rzuciła się na szyję swojemu Sebulkowi krzycząc.

- Sebulku kochany, oczywiście, że zostanę twoją żoną. Przecież cię bardzo kocham. – Włożył jej pierścionek na palec, a ona z dumą przyjrzała się mu. – Jest bardzo piękny Sebulku.

Zaczęły się gratulacje. Marek podszedłszy do Olszańskiego szepnął mu do ucha.

- To bardzo mądra decyzja przyjacielu. Gratuluję.

Emocje opadły. Zarumieniona i szczęśliwa Violetta pokazywał wszystkim to diamentowe cudo. Alex przyglądał się temu w milczeniu. Zazdrościł i Markowi i Sebastianowi. On też pragnął być równie szczęśliwy. Czy będzie mu to dane? Czy będzie mu dane znaleźć jakąś dobrą, porządną kobietę, która pokocha go z jego wadami i zaletami? Tych ostatnich krytycznie dopatrywał się u siebie niewiele. Westchnął ciężko i spojrzał na Hannah. Coraz bardziej podobała mu się ta skromna dziewczyna. Wstał z fotela i podszedł do niej.

- Hannah, masz ochotę na krótki spacer? Pokazałbym ci otoczenie domu. Jeszcze go nie widziałaś. Jest naprawdę warte obejrzenia. – Nie krygowała się.

- Bardzo chętnie. Dziękuję. - Podał jej dłoń i pomógł wstać. Wolno odeszli od stołu w stronę lasu. Marek spojrzał znacząco na Ulę i uśmiechnął się. Odpowiedziała mu tym samym. Zrozumieli się bez słów.

Tymczasem Hannah i Alex szli spacerkiem w kierunku ściany lasu w milczeniu. W końcu przerwała ja Hannah.

- Wiem, że przeszedłeś dwie ciężkie operacje nerek. Dobrze się już czujesz? – Uśmiechnął się do niej.

- Jak nowonarodzony. Miałem szczęście, bo znalazł się dawca. Gdyby nie Marek i Finley, nie miałbym żadnych szans. To dzięki nim jeszcze żyję, a także dzięki Uli, Michałowi i mojej siostrze Paulinie, bo oddali dla mnie krew.

- To bardzo piękny gest i bardzo szlachetny.

- Tak… to prawda. A ty długo pracujesz u Finley’a?

- Już prawie rok. Dostałam tę pracę dzięki Uli. Ona wracała do Polski i musiała kogoś znaleźć na swoje miejsce. Świetnie przygotowała mnie na to stanowisko jeszcze zanim wyjechała. W tym samym mniej więcej czasie poznałam Marka. Nie wiedziałam tylko, że on już tam, w Londynie zakochał się w niej. Nie wiedziałam też, że był wcześniej z twoją siostrą.

- Był z nią przez sześć lat, ale nie pasowali do siebie i nie kochali się. Paulina dopiero teraz jest szczęśliwa, a i Marek znalazł swoją prawdziwą miłość. Zazdroszczę im.

- Nie zazdrość. Na pewno i tobie jest pisane szczęście. Musisz się tylko dobrze rozejrzeć. – Przystanął na wprost niej i spojrzał jej w oczy.

- Rozejrzałem się dzisiaj Hannah i muszę powiedzieć, że bardzo mi się spodobałaś. – Zauważył, że znowu się rumieni.

- Ja…? Nie żartuj… Ja jestem zupełnie zwyczajna. Nawet nie jestem ładna.

- Mylisz się. Pojęcie piękna jest bardzo względne, a mnie ujął twój sposób bycia, łagodny charakter i piękny uśmiech. Dla mnie jesteś piękna.

Z niedowierzaniem słuchała tego, co mówi. Widział to w jej oczach. Ujął jej dłoń i przycisnął do ust.

- Hannah, wiem, że mieszkamy daleko od siebie, ale odległość w dzisiejszych czasach nie stanowi przecież problemu. Jeśli się zgodzisz, chciałbym cię widywać. Mógłbym przyjeżdżać na weekendy do Londynu, lub ty mogłabyś przyjeżdżać tutaj. Masz tu w końcu rodzinę. Ja bardzo bym tego chciał. Chciałbym poznać cię bliżej.

Zrobiło jej się miło na sercu. Po raz pierwszy jakiś mężczyzna wyraził zainteresowanie jej osobą. Do tej pory nie chodziła nawet na randki uważając, że jest mało atrakcyjna i mało pociągająca dla płci przeciwnej. Swój czas dzieliła między absorbującą pracę i swoich rodziców. Nie wiedzieć czemu myślała, że już do końca życia będzie samotna.

- To będzie trudne, ale możemy spróbować, jeśli tego naprawdę chcesz.

- Dziękuję Hannah. Kiedy wylatujesz do domu?

- W poniedziałek rano. Samolot mam o dziewiątej.

- Pozwolisz się odwieźć na lotnisko? Przyjechałbym do Pomiechówka o siódmej rano.

- No… dobrze. Adres to Pomiechówek 12. Łatwo trafić. Dziękuję ci, bo musiałabym fatygować Sebastiana. Ciocia i wujek nie są zmotoryzowani. Sebastian ucieszy się, że będzie mógł dłużej pospać i nie musi mnie odwozić.

- Ja za to zrobię to bardzo chętnie. – Spojrzał za siebie i zobaczył, jak Maciek rozpala ognisko. – Wracajmy. Będzie chyba pieczenie kiełbasek. Ula zrobiła dla mnie całą miskę takich dietetycznych, bez soli. Są naprawdę pyszne. Powinnaś ich spróbować. Ula świetnie je przyrządza.

- Chętnie spróbuję. Chodźmy.

Dołączyli do pozostałych. Ktoś podał im długie patyki, na których umieścili swoje kiełbaski. Stali wokół płonącego kręgu rozmawiając cicho.

- Ma ktoś ochotę na kawę? Pójdę zrobić, bo co niektórzy ziewają i chyba są dość znudzeni. – Z wyrzutem spojrzała na Maćka, który wyszczerzył się do niej.

- Kochanie, chyba wszyscy się napijemy, prawda? – Przytaknęli zgodnym chórem. Alex podał swój patyk Hannah.

- Potrzymaj go proszę, ja obiecałem dzisiaj Uli, że pomogę jej w kuchni. Sama nie poradzi sobie z taką ilością kaw. Poczekaj Ula! – Krzyknął w stronę oddalającej się Uli. – Pomogę ci!.

Nastawiła Express i oparła się o kuchenny blat.

- Dobrze się bawisz Alex? – Spytała.

- Bardzo dobrze. Chciałem cię o coś zapytać. Jak dobrze znasz Hannah?

Uśmiechnęła się.

- Wpadła ci w oko, co? – Zmieszał się.

- Czy przed tobą nic się nie ukryje? Ale masz rację. Spodobała mi się i chciałbym ją lepiej poznać.

- Poznałam ją podczas rozmów kwalifikacyjnych na stanowisko asystenta Finley’a. Ja odchodziłam i zobowiązał mnie, bym znalazła kogoś kompetentnego na moje miejsce. Było sporo kandydatów, ale ona spodobała mi się najbardziej. Była zdenerwowana i przypominała mi mnie samą, gdy to ja starałam się o to stanowisko. Wierz lub nie, ale okazała się najlepsza. Skończyła prestiżową uczelnię a na niej oprócz ekonomii kilka innych kierunków. Wszystko poparła dyplomami. Atutem była też znajomość języka polskiego, bo przecież F&D zaczęło współpracę z „Fashion look”, a ponieważ Finley zostawił mi wolną rękę w kwestii wyboru, wybrałam właśnie ją. Miałam nosa, bo okazała się niezwykle pojętna i zdolna. Finley jest z niej bardzo zadowolony i często ją chwali. Przy tym to niezwykle skromna, rozsądna i dobrze ułożona osoba. Całkowite przeciwieństwo Violetty, choć i ta nie jest już taka roztrzepana, jak kiedyś. Hannah imponuje jej i Viola bardzo się stara dorównać jej poziomowi.

- Poprosiłem ją dzisiaj, by zgodziła się spotykać ze mną. Mogę co tydzień latać do Londynu. Żaden problem. Ona naprawdę mi się podoba. Mam nadzieję, że jak pozna mnie bliżej, to może pokocha? Chciałbym żeby tak było. Pozazdrościłem dzisiaj Sebastianowi, tak jak wcześniej Markowi. Myślę, że już najwyższy czas pomyśleć o założeniu rodziny. Latka lecą, a ja nie młodnieję.

Uśmiechnęła się do niego szeroko.

- Bardzo się cieszę Alex i będę mocno trzymać za was kciuki. Hannah to wartościowa dziewczyna, a i ty po cierpieniu, które przeszedłeś zasługujesz na wszystko, co najlepsze.

Napełniła filiżanki aromatycznym napojem i ustawiła na dwóch tacach.

- Weź jedną z nich i idź pomału, żeby się nie rozlało.

Drugą wzięła sama i podreptała w ślad za Alexem. Kiełbaski już się dopiekły. Usiadł obok Hannach i przyciągnął swoją tackę.

- I jak Hannah, próbowałaś?

- Próbowałam i potwierdzam, że są znakomite. Niczym nie różnią się od tradycyjnych kiełbasek. Ula to wielki kulinarny talent.

O północy mieli dość. Posprzątali po sobie a Maciek zgasił ognisko. Ula wskazała im miejsca do spania. O pierwszej cały dom ucichł.

Przyzwyczajona do wczesnego wstawania Ula, obudziła się dość wcześnie. Cmoknęła w usta swoje śpiące jeszcze szczęście i powędrowała do łazienki. Umyta i ubrana zajęła się szykowaniem śniadania dla wszystkich i sporządzaniem ogromnej ilości mocnej kawy. – Na pewno będą jej potrzebować na rozruch. – Pomyślała.

Zapach kawy dotarł do Marka. Pociągnął mocno nosem i uśmiechnął się błogo. Bez ociągania wstał z łóżka i w szlafroku powędrował do kuchni. Przytulił się mocno do pleców Uli całując odsłonięte miejsce na szyi.

- Ty mój ranny ptaszku, nie mogłaś już dospać? – Wymruczał jej do ucha. Ze szczęśliwym uśmiechem odwróciła się do niego i przylgnęła do tych zmysłowych ust.

- Ktoś musi wam zrobić śniadanie, prawda?

- Ja tylko wezmę szybki prysznic i zaraz ci pomogę.

Rzeczywiście nie trwało długo, gdy dołączył do niej. Sprawnie smarował pocięty w cienkie kromki chleb. W kuchennych drzwiach pojawiła się Ania ziewając przeciągle.

- A wy co? Spać nie umiecie? – Jak na komendę odwrócili się do niej.

- A ty?

- Ciągnie mnie zapach kawy. Maciek śpi, jak zabity. Umyję się i pomogę wam. Niełatwo zrobić śniadanie dla tylu głodomorów.

W trójkę poszło im bardzo sprawnie. Kończyli nakrywać stół, gdy na dole pojawiła się reszta towarzystwa.

- Ależ pięknie pachnie. – Paulina podeszła do stołu i usiadła przy nim. – Co to, jajecznica? Uwielbiam jajecznicę.

- Skoro uwielbiasz, to ja już nakładam. – Ula podeszła do niej z ogromną patelnią. Potem obsłużyła resztę gości.

- Proszę bardzo. Życzę wszystkim smacznego. Po śniadaniu idziemy do lasu.

Ten spacer był bardzo przyjemny. Mimo chłodu poranka rozgrzani śniadaniem ochoczo powędrowali w las. Udało im się zebrać nawet dość sporo grzybów. Kiedy przynieśli te leśne skarby do domu Ula stwierdziła, że wprawdzie miała inny pomysł na obiad, ale skoro nazbierali całkiem sporo grzybków, zrobi grzybowy sos i kopytka z żeberkami. Ania wraz z Violą i Hannah zabrały się za ich obieranie. Ula przyrządziła tylko surówkę, bo kopytka był już zrobione i leżały sobie w lodówce, podobnie jak żeberka. Po obiedzie wszyscy ruszyli jeszcze na zwiedzanie okolicy. Byli zachwyceni, bo teren wokół pokrywały lasy i tylko gdzie niegdzie wśród nich majaczył jakiś dom. Spokój i cisza.

Późnym popołudniem zaczęli się rozjeżdżać dziękując gospodarzom za udany weekend. Alex podszedł do Hannah, która spuściła wstydliwie głowę.

- Do zobaczenia Hannah. Będę czekał tak jak obiecałem, jutro o siódmej rano przed domem.

- Będę czekać – wyszeptała. – Do zobaczenia Alex.

Kiedy ostatni goście opuścili gościnny dom Uli i Marka, ten objął Ulę wpół i powiedział.

- Dziękuję kochanie. To były naprawdę bardzo udane dwa dni. Napracowałaś się. Za to teraz możesz odpocząć. Zaraz ci zrobię relaksującą kąpiel a po niej napijemy się dobrego wina.

- Brzmi bardzo kusząco. Byłoby jeszcze bardziej, gdybyś zechciał towarzyszyć mi w tej kąpieli. – Spojrzał na nią z błyskiem w oku.

- Już myślałem, że mi tego nie zaproponujesz. Nie traćmy więc czasu. Chodźmy.

ROZDZIAŁ 22 +18

Dla Alexa zaczął się nowy etap w życiu. Pracownicy nie poznawali go. Codziennie wchodził do firmy szeroko uśmiechnięty, na nikogo nie warczał, był miły i uprzejmy. Zadziwił nawet samego Pshemko, który zdążył wrócić już ze swojej samotni. Na radosne „Dzień dobry mistrzu”, spojrzał na Alexa podejrzliwie posądzając go o branie jakichś prochów. Kiedy jednak Ula wyjaśniła mu powody tej zadziwiającej metamorfozy z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Bella, ja bym się w życiu nie spodziewał po nim czegoś takiego. Wesoły Alex. Świat się przekręca. Z drugiej jednak strony myślę, że to bardzo pozytywna zmiana. On wygląda tak, jakby przepuścił swoje dawne życie przez maszynkę i skleił to, co wyszło z niej najlepszego.

Ula wraz z Markiem całym sercem kibicowała jego znajomości z Hannach. Marek pozwalał mu już w piątki o dwunastej kończyć pracę i lecieć do Londynu, gdzie na lotnisku czekała na niego stęskniona Hannah. Poznawali się. On z coraz większym żarem w oczach patrzył na tę skromną dziewczynę coraz częściej obdarzając ją pocałunkami, a ona wstydliwie je oddawała. Każdą możliwość spędzenia z nią chociaż kilku dni traktował jak święto. Poznał jej rodziców, którzy urzekli go podobnie jak Hannah, wielkim spokojem, opanowaniem, skromnością i pokorą. Oni również go polubili. Współczuli mu, że tak poważnie zachorował i musiał przejść tak wiele, by osiągnąć obecny stan zdrowia. Korzystając z tych pobytów z własnej inicjatywy wrócił do londyńskiej kliniki i poddał się badaniom kontrolnym. Musiał mieć pewność, że wszystko jest w porządku. Profesor był bardzo zadowolony. Dobre wyniki świadczyły o tym, że dba o siebie i trzyma się diety oszczędzającej nerkę. Przy okazji pierwszego pobytu zawitał do „Fashion look” i serdecznie podziękował Finley’owi za zaangażowanie i za oddanie dla niego krwi.

- Naprawdę nie ma za co – mówił Dawid. – Bardzo się cieszę, że operacja się udała, a ty wyglądasz zdrowo.

Tuż przed świętami wykupił dla Hannah i jej rodziców bilety do Polski.

- Takich świąt jak te, nie możecie państwo spędzać z dala od rodziny. – Przekonywał. – Rozmawiałem z Violettą i powiedziała mi, że Kubasińscy byliby bardzo szczęśliwi móc was mieć na święta. Marek i Ula pobierają się dwunastego stycznia. Mogliby państwo wraz z Hannah wrócić dopiero po ich ślubie.

Płakali z radości i dziękowali mu za ten wspaniałomyślny gest. Przytulona do niego Hannah również miała łzy w oczach.

- Bardzo ci dziękuję Alex. Nawet nie wiesz, ile to dla nich znaczy.

Tymczasem w Warszawie również przygotowywano się do świąt. Dobrzańscy-seniorzy nadal tkwili w Szwajcarii i mieli wrócić dopiero przed ślubem ich jedynaka. Cieplakowie spędzić mieli ten świąteczny czas w domu Uli i Marka. Przyjechali już dwa dni przed wigilią, by pomóc w przygotowaniach. Jasiek wraz z małą Betti ubierał choinkę, którą Marek wyciął w ich własnym lesie. Przy pomocy Józefa oprawił ją i teraz stała w kącie salonu stanowiąc jego największą ozdobę.

Te święta były wyjątkowe. Hannah po raz pierwszy nie spędzała ich ze swoimi rodzicami. Nie mieli jej tego za złe. Wiedzieli, że Alex będzie je spędzał w towarzystwie siostry i jej narzeczonego i nie chcieli, by Hannah nie było przy nim. Na wigilii u Kubasińskich miała być Viola z Sebastianem i to w jakimś stopniu rekompensowało nieobecność ich córki. Alex był przeszczęśliwy i niemal unosił się nad ziemią. Nakupił tyle prezentów dla swojej dziewczyny, że ledwie mieściły się pod gigantyczną choinką. Po raz pierwszy urządzał święta u siebie w domu. Zwykle wraz z Pauliną spędzali je u Dobrzańskich. Przy pomocy Hannah wszystko udało się znakomicie. Wziął kilka sprawdzonych przepisów od Uli i trzymając się ich ściśle, wyczarowywał świąteczne potrawy. Nigdy nawet nie przypuszczał, że przygotowywanie świąt może być takie przyjemne.

W drugi dzień Bożego Narodzenia zabrał Hannah do Łazienek. Aura była mroźna, ale słoneczna. Przytulił ją do swego boku i ruszył zaśnieżonymi alejkami. Dotarli do starej Pomarańczarni, w której zwykle odbywały się pokazy. Przystanął przed nią i popatrzył jej w oczy.

- Kocham cię Hannah. – Wyszeptał. – Bardzo cię kocham i chciałbym związać z tobą moją przyszłość.

Zdumiało ją to wyznanie. Nigdy wcześniej nie słyszała od niego tych słów, choć coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że on z pewnością czuje do niej coś więcej, bo wielokrotnie dawał temu dowody.

- I ja cię kocham Alex. Jesteś najlepszym, co ofiarował mi los w moim dotychczasowym życiu. – Przylgnął do jej ust całując namiętnie.

- Pobierzmy się Hannah. Ja nie chcę już dłużej czekać. Wiem na czym stoję i bardzo cię kocham. Z pewnością nie takich oświadczyn się spodziewałaś, a i ja żałuję, że nie mam przy sobie odpowiedniego rekwizytu. Jednak to wyznanie jest szczere i błagam zgódź się.

Uśmiechnęła się do niego szeroko.

- Przecież rekwizyt nie jest taki ważny. Najważniejsze jest to, co do siebie czujemy. Nie wiem tylko, jak to miałoby wyglądać po ślubie. Pan Finley Bardzo na mnie liczy i nie chciałabym odchodzić z pracy. Tak samo, jak nie chciałabym zostawiać swoich rodziców. Oni są już bardzo schorowani i potrzebują mojej pomocy.

Alex zamyślił się.

- To może być problem. Ja muszę porozmawiać z twoim tatą i mamą. Najlepszym rozwiązaniem byłby ich powrót do kraju. Sama mówiłaś, że mama nie ma już tam żadnej rodziny, a tu są Kubasińscy. Oni mogliby zamieszkać w moim domu. Jest przecież ogromny i ma drugie, niezależne wejście. Dodatkowy atut, to ten, że mieliby cię cały czas przy sobie. Finley musiałby poradzić sobie bez ciebie, bo ja jestem bez asystentki i moglibyśmy cię zatrudnić na to stanowisko. Wiem, że Dawid może poczuć się rozczarowany, bo najpierw odeszła Ula, a teraz zrobisz to ty. Jednak podobnie jak ona, możesz znaleźć kogoś na swoje miejsce i wdrożyć go we wszystko. Będzie jeszcze trochę czasu, bo chciałbym, by ślub odbył się w Wielkanoc.

Pogładziła go z uśmiechem po policzku.

- Masz na wszystko gotowe rozwiązanie. To dobry plan, a ja nie chciałabym się z tobą rozstawać. Masz rację. Porozmawiamy z rodzicami. Ich w Londynie rzeczywiście nic już nie trzyma. Może się zgodzą. Jedźmy zaraz. Załapiemy się na obiad i pogadamy z nimi. Ja zaraz zadzwonię do cioci, że będzie miała na obiedzie dwóch głodomorów więcej.

Przycisnął ją mocno do siebie patrząc czule w jej oczy.

- Uwielbiam cię. Mówiłem ci już dzisiaj, jak bardzo cię kocham? – Zastanowiła się i całkiem poważnie odpowiedziała,

- Nie… Dzisiaj chyba jeszcze nie. – Roześmiała się radośnie.

- Mówię to teraz i będę powtarzał bez przerwy. Bardzo cię kocham maleńka.

Nie tracili czasu. Siedząc przy suto zastawionym stole Alex wyłuszczał Rolickim swój plan.

- Ja bardzo kocham waszą córkę. Dzisiaj oświadczyłem się jej a ona zgodziła się zostać moją żoną. Zrobiłem to dość spontanicznie i nawet nie miałem przy sobie pierścionka. Jednak to niedopatrzenie naprawię jak najszybciej. Rozmawialiśmy z Hannah, jak to miałoby wyglądać po ślubie. Ona nie chce się z wami rozstawać i w tej sytuacji pomyśleliśmy, że najlepszym wyjściem będzie powrót państwa do Polski. Podobno w Londynie nic was nie trzyma. Ja oferuję państwu swój dom z niezależnym wejściem, który jest ogromny i pomieścilibyśmy się w nim wszyscy. W ten sposób mieliby państwo stały kontakt z córką i z rodziną a i opiekę na stare lata. Proszę to przemyśleć. To dla nas takie ważne. Hannah zatrudnilibyśmy w Febo&Dobrzański na stanowisku mojej asystentki.

Wszyscy, jak jeden mąż wlepiali w niego oczy. Kubasińska schwyciła dłoń brata.

- Heniu, czy to nie wspaniała propozycja? Mielibyśmy was na miejscu, blisko. U nas też są dobrzy lekarze, mógłbyś się wreszcie leczyć, na pewno by ci pomogli. A ty Emily? Co o tym sądzisz? Ja wiem, że to trudno tak z dnia na dzień podjąć tak ważną decyzję. Poza tym to tam jest twoja ojczyzna a nie tu.

- Krysiu. To wszystko prawda. – Emily uśmiechnęła się łagodnie. – Jednak nasz dom jest tam, gdzie są nasi ukochani bliscy, a my dla naszej Hannah zrobilibyśmy wszystko, bo bardzo ją kochamy. Pragniemy również jej szczęścia i jeśli ta zmiana jej je przyniesie, to zgodzimy się na tą przeprowadzkę, prawda Henio?

- Ja jestem za. To wielkie szczęście wrócić po trzydziestu latach do miejsca, w którym się wyrosło.

Hannah przypadła do nich całując im ręce.

- Dziękuję. Jesteście najlepszymi rodzicami na świecie.

Alex również podszedł do nich i uściskał ich.

- I ja dziękuję. Zrobię wszystko, by nie poczuli się państwo rozczarowani. Jeśli państwo chcecie, ja jutro po pracy podjadę tutaj i zabiorę do mojego domu, by wam go pokazać. Ocenicie, czy będzie dla was wystarczający. Zanim się wprowadzicie, zrobię tam gruntowny remont i urządzę go według państwa gustu.

- Oczywiście, zgadzamy się. Chętnie obejrzymy twój dom.

Kiedy wracał wraz z Hannach do Warszawy, powiedziała.

- Ja też nie widziałam tej części domu. Pokażesz mi?

- Pewnie. Możemy nawet zaraz. Nie znam gustu twoich rodziców. Przynajmniej powiesz, czy im się spodoba. Nie jest tam za czysto, bo ja nie korzystam z tej części. To takie jakby osobne mieszkanie, bo jest tam spora kuchnia i trzy pokoje. Stąd to niezależne wejście. Wyremontujemy je porządnie, żeby mieli czysto, schludnie i wygodnie. – Spojrzała na niego z czułością.

- Jesteś wspaniały i myślisz o wszystkim. Kocham cię.

Rzeczywiście ta część domu sprawiała ponure wrażenie. W pokojach stały nieliczne, stare meble. Podobnie było w kuchni. Na każdym z nich osiadła gruba warstwa kurzu.

- Nie będzie tak źle, zobaczysz – zapewniał Alex. - Nie będę czekał i już jutro zamówię ekipę, żeby wszystko doprowadziła do porządku. Ty wylatujesz pojutrze. Ja zaangażuję twoich rodziców w wybór mebli. Zamówię je. Nie chcę, by przywozili coś z tamtego mieszkania, bo to bez sensu. Tu dostaną wszystko, czego potrzebują. Wystarczy, że wezmą najważniejsze pamiątki. Chodźmy. Zrobimy sobie dobrej kawy.

Zmierzchało. Siedzieli przytuleni na kanapie, wpatrzeni w płonące w kominku żagwie.

- Marek i Ula zdziwią się, gdy im powiem, że zaręczyliśmy się. Bardzo nam kibicują. Na pewno się ucieszą. A’propos zaręczyn. Podniósł się z kanapy i podszedł do jednej z komód. Odsunął szufladę i wyciągnął z niej zdobne puzderko. Wrócił i przykląkł przy kanapie.

- To jest kochanie właśnie ten brakujący rekwizyt. Należał do mojej mamy. Gdyby żyła, pokochałaby cię tak jak ja. Byłaby na pewno szczęśliwa, gdybyś go przyjęła. Zobacz. – Otworzył wieczko. Jej oczom ukazał się cudny diament zatopiony w misternej złotej koronce. Zabłysły jej oczy z zachwytu.

- Alex…, – szepnęła – jaki on piękny…

Wysupłał pierścionek i wsunął go na jej palec.

- Nie za duży? Jeśli tak, to jutro zaniosę do zwężenia. – Pokręciła głową.

- Zadziwiające. Pasuje jak ulał. – Zarzuciła mu ręce na szyję. – Mówiłam ci już dzisiaj, jak bardzo cię kocham? – Zaprzeczył.

- Nie, dzisiaj jeszcze nie.

- Bardzo cię kocham. – Wtuliła swoje usta w jego. Pogłębił pocałunek. Całował żarliwie z wrodzonym sobie temperamentem. Jego dłonie błądziły po jej plecach i piersiach.

- Pragnę cię, jak żadnej innej kobiety. Kochaj się ze mną, proszę. – Nie odpowiedziała. Całując go wolno rozpinała guziki jego koszuli. Zniecierpliwił się. Szarpnął mocno i wszystkie rozsypały się po podłodze. Wziął ją na ręce i szybkim krokiem poszedł do sypialni nie przestając jej całować. Pozbawił ją sukienki a siebie spodni. Delikatnie rozpiął biustonosz i z zachwytem spojrzał na jej jędrne, sterczące piersi. Ujął je w dłonie i pocałował każdą z nich.

- Jesteś piękna i cała moja.

- Bądź delikatny – poprosiła.

Postarał się. Naprawdę się postarał, choć żądza mąciła mu umysł. Od lat przecież nie kochał się z kobietą. Rozpalił ją i gdy miał już pewność, że jest gotowa wszedł w nią bardzo ostrożnie. Jęknęła głośno. Zatrzymał się na chwilę, bo przestraszył go ten jęk.

- Nie przestawaj, proszę. – Wpiła się w jego usta. On całował je z radością. Mocno, pożądliwie, aż brakowało jej tchu. Jednocześnie zagłębiał się w jej płeć. Objął ją mocno przycisnąwszy do siebie. Stali się jednością. Targnął nią pierwszy spazm. Potem nadeszły kolejne. On również poczuł przyjemną błogość buzującą w podbrzuszu. Znowu ją całował i pieścił. Nie wychodząc z niej zainicjował kolejny akt. Było im wspaniale. Spełnili się. Szczególnie Alex poczuł pulsujące w środku wielkie szczęście. Ona była kochana, jedyna i należała do niego. Scałował z jej twarzy ślady rozkoszy i uśmiechnął się.

- To było piękne Hannah. Piękne i wspaniałe. Dziękuję. Jestem bardzo szczęśliwy.- Wplotła palce w jego włosy.

- Ja nie mniej kochany. Zapewniam cię.

Następnego dnia rano po drodze do firmy, odwiózł Hannah do Pomiechówka. Nie chciał, by była sama w tym wielkim domu. Pocałował ją mocno na pożegnanie.

- Będę koło siedemnastej kochanie. Zabierzemy rodziców i pojedziemy do mnie.

- Jedź ostrożnie. Ślisko jest. – Wysiadła z samochodu i pomachała mu jeszcze na pożegnanie.

W radosnym nastroju przekroczył próg firmy. Szczęście rozpierało mu piersi. Za sobą usłyszał swoje imię.

- Alex! Poczekaj na nas. – Obejrzał się i zobaczył Ulę i Marka.

- Dobrze, że was widzę. Muszę się z wami czymś podzielić. – Marek przyjrzał mu się uważnie.

- Wyglądasz na szczęśliwego, więc to chyba nic złego? Chodźcie do mnie. Tam pogadamy spokojnie.

Rozsiedli się w wielkich fotelach i niecierpliwie czekali na rewelacje Febo. Ten wziął głęboki oddech i wypalił.

- Wczoraj się zaręczyłem. – Chyba nie byliby bardziej zdziwieni, gdyby oznajmił im, że właśnie zatańczył na stole w drewniakach „Jezioro łabędzie”.

- Co!? – Wykrzyknęli niemal równocześnie. Pokiwał radośnie głową.

- Wczoraj poprosiłem Hannah o rękę, a ona się zgodziła. – Marek podniósł się z fotela a za nim Ula.

- Stary! Gratulację! Hannah to świetna dziewczyna. Na pewno będziesz z nią szczęśliwy.

- Już jestem. To najlepsza osoba pod słońcem. Kocham ją i nie chciałem już dłużej zwlekać.

- No dobrze, a kiedy ślub?

- Chciałbym na Wielkanoc. Mam nadzieję, że pozałatwiam wszystko. Wczoraj rozmawiałem z jej rodzicami. Żeby nie odrywać jej od nich zaproponowałem, by przenieśli się tutaj, do Polski. Mój dom jest duży, pomieścimy się. Muszę go tylko wyremontować. Zaproponowałem też Hannah stanowisko mojej asystentki, której nie mam, a bardzo by się przydała. Zgodzisz się Marek?

- No pewnie. Ciekawe tylko, co na to Finley.

- Nie będzie zachwycony. Już dwie dziewczyny porwaliśmy mu do Polski. Hannah zrobi, tak jak Ula. Przygotuje kogoś na swoje miejsce. Będzie dobrze.

- Jeśli chcesz to dam ci namiary na firmę remontową, która robiła u nas. Są bardzo solidni, a zdopingowani sutą zapłatą, naprawdę szybcy. Uwiną się raz dwa. O, tu właśnie jest wizytówka. Możesz zadzwonić do nich choćby zaraz i umówić się. – Marek podał mu niewielki kartonik.

- Dzięki Marek. Zacznę działać od razu. Szkoda czasu. Ula idziesz do siebie?

- Idę. Na razie kochany. – Wycisnęła na ustach Marka soczystego buziaka i już ich nie było.

Jak tylko dotarł do swojego gabinetu, natychmiast złapał za słuchawkę. Umówił się z właścicielem firmy na siedemnastą trzydzieści. O tej porze mieli być i Roliccy, wiec dobrze się składało. Chciał im dać wolną rękę przy doborze koloru ścian. Po rozmowie zatarł ręce. – Idzie nadzwyczaj dobrze.

Już nie mógł wysiedzieć do siedemnastej. Zadzwonił do Marka i powiedział, że urywa się wcześniej i jedzie po Hannah i jej rodziców. Marek uśmiechnął się do słuchawki.

- Ależ ty jesteś w gorącej wodzie kąpany. Nie poznaję cię. Ale jedź i pozałatwiaj wszystko. Nie będę cię zatrzymywał.

Roliccy chodzili po mieszkaniu i rozglądali się ciekawie.

- Ono jeszcze nie wygląda tak jak powinno. Za chwilę będzie tu człowiek z firmy malarskiej. Powiedzą mu państwo, jaki kolor chcieliby mieć w poszczególnych pomieszczeniach. Kiedy Hannah wyjedzie, ja zabiorę was na zakupy. Wybierzecie sobie meble i zamówimy je.

- Jesteśmy w szoku Alex. Nie spodziewaliśmy się takiej wspaniałomyślności. To wszystko bardzo drogo kosztuje. My nie mamy takich pieniędzy.

- Panie Rolicki, ja wiem, że jest pan bardzo dumnym i honorowym człowiekiem, ale proszę zrozumieć i mnie. Hannah jest mi najdroższa na świecie i zrobię absolutnie wszystko, by była tutaj szczęśliwa. Nie mówmy o pieniądzach, bo one są tu najmniej ważne. Najważniejsze, że będzie miała was blisko i nie będzie musiała się zamartwiać, czy z wami wszystko w porządku. - Ten wywód przerwał dzwonek do drzwi. – O, to zapewne z firmy malarskiej. Pójdę otworzyć.

Uzgodnili z właścicielem firmy wszystko w najdrobniejszych szczegółach. Od jutra rana mieli zacząć. Alex przekazał mu klucze do mieszkania mówiąc.

- Jeśli uwiniecie się z malowaniem szybko, podniosę kwotę zapłaty o pięćdziesiąt procent. – Człowiek uścisnął mu dłoń.

- Zrobimy wszystko solidnie i szybko. Myślę, że nie potrwa to dłużej niż trzy dni.

- Wspaniale. Trzymam pana za słowo.

Kiedy wyszedł, Alex zwrócił się do Rolickich.

- Chodźmy na kawę. Zasłużyliśmy.

Hannah wyjechała. Czule pożegnał ją na lotnisku. Od tego momentu intensywnie zajął się kompletowaniem mebli włączając w to Rolickich. Zamówili wszystko, co było potrzebne i teraz tylko czekali na przywóz. Po ślubie Uli i Marka Roliccy mieli wrócić do Londynu, pozałatwiać sprawy w urzędach i zlikwidować mieszkanie. Tu w Polsce, jak dowiedział się Alex, nie będą mieć kłopotów. Henryk ma podwójne obywatelstwo, a Emily i Hannah też je dostaną, bo jedna jest żoną, a druga córką. Formalności trochę potrwają, lecz miał nadzieję, że do Wielkanocy wszystko będzie już tak jak trzeba.

Finley rwał włosy z głowy i miotał się po gabinecie.

- Wyście powariowały? Najpierw Ushi a teraz ty? Niedługo F&D ściągnie do siebie wszystkich moich najlepszych pracowników. Naprawdę nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy.

Hannah stała na środku pokoju i ze strachem przyglądała się temu wybuchowi.

- Panie Finley, ja bardzo pana przepraszam, ale sam pan wie, że miłość nie wybiera. Zakochaliśmy się w sobie a Alex chce, bym zamieszkała w jego domu w Polsce. Ściąga tam też moich rodziców. Ja obiecuję panu, że ogłoszę nabór i wybiorę najlepszego kandydata na to stanowisko. Przygotuję go tak, jak Ula mnie. Solidnie i rzetelnie wprowadzę we wszystko, by nie miał pan najmniejszych problemów. – Tymi zapewnieniami uspokoiła go trochę.

- No… mam nadzieję. Wiesz, że tu wszystko musi chodzić jak w szwajcarskim zegarku. Nie pozwolę na żadną nawalankę. Teraz idź i daj ogłoszenia do prasy i w Internecie. Najdalej pojutrze mają się odbyć rozmowy kwalifikacyjne. Masz naprawdę mało czasu, więc nie trać go.

Nie traciła. Od tej rozmowy minęły dwa dni, a ona już siedziała w sali konferencyjnej i przesłuchiwała kandydatów. Podobnie jak Uli i jej Finley dał wolną rękę przy wyborze. Podświadomie wiedziała, że to powinna być dziewczyna. Mężczyźni mniej skrupulatnie przykładali się do obowiązków. Jednak i ich był niemały odsetek wśród starających się o tę posadę.

Była już zmęczona. Przeliczyła oferty. Na szczęście zostało ich tylko kilka. Jak do tej pory nikt nie powalił jej fachowością. Wreszcie weszła dziewczyna i przedstawiła się. Martha Crubbs. Hannah uścisnęła jej dłoń i poprosiła, by usiadła. Okazało się, że skończyła tę samą uczelnię, co ona. Przyjrzała się dyplomom. Dwa certyfikaty z ukończonych dwóch dodatkowych kierunków. Średnia ocen najwyższa z możliwych. Prawo jazdy, biegły niemiecki i francuski. – No to mam już najlepszą kandydatkę. – Pomyślała ucieszona.

- Mogę ci mówić po imieniu? – Spytała.

- Oczywiście. Bardzo proszę.

- Chciałabym, byś zaczekała do końca przesłuchań. W holu są wygodne fotele. Usiądź tam, a ja jak tylko tu skończę, przyjdę do ciebie, dobrze?

- Dobrze. Zaczekam.

Po jej wyjściu miała jeszcze cztery osoby. Sami mężczyźni. Jednak żaden z nich nie odpowiadał wymogom. Z ulgą pozbierała spory stosik dokumentów, wyszła na korytarz i podeszła do czekającej na nią Marthy. Usiadła obok niej i zagaiła.

- Posłuchaj Martha. Nie będę cię trzymać w niepewności do jutra. Byłaś najlepsza z całej grupy. To ty obejmiesz po mnie to stanowisko. Teraz wprowadzę cię w najważniejsze sprawy firmy.

Dziewczyna zrobiła wielkie oczy i wzruszona uściskała Hannah.

- Jestem ci taka wdzięczna. Naprawdę nie spodziewałam się. To już któraś z kolei firma, w której składam aplikację. Bardzo ci dziękuję. Myślałam, że i tym razem odejdę z kwitkiem.

- Muszę cię uprzedzić, że praca na tym stanowisku wiąże się z dużą odpowiedzialnością. Będziesz harować jak wół, bo pan Finley jest bardzo surowy i bardzo wymagający. Będziesz sporo zarabiać, ale za tymi pieniędzmi kryje się ogromny wkład pracy. Nie możesz go zawieźć, bo tym samym zawiodłabyś mnie, a on nie wybaczyłby mi tego. Ja ręczę za ciebie, bo obiecałam mu, że znajdę kogoś solidnego i przykładającego się do pracy.

- Nie obawiaj się. Zrobię wszystko, by był ze mnie zadowolony. Nie zawiodę ani ciebie, ani jego.

- No dobrze. Jutro przyjdziesz o ósmej rano. Pojedziemy do szwalni. Musisz poznać i ten zakres działalności firmy. Teraz jednak chodź ze mną. Przedstawię cię panu Finley’owi i oprowadzę po firmie.

ROZDZIAŁ 23

ostatni

Na początku nowego roku dla Uli i Marka zaczął się gorączkowy okres. Dopinali wszystkie przygotowania na ostatni guzik. Ponownie pojechali do domu weselnego, by jeszcze raz upewnić się, że wszystko będzie przygotowane tak jak chcieli. Sprawy w kościele były już pozałatwiane. Nawet opłacili kobietę, która miała udekorować kościelne ławy. Pshemko też się spisał na medal. Suknia, którą uszył Uli była zjawiskowa, a garnitur Marka niezwykle elegancki. Zamówili też limuzyny. Trzy dni przed ślubem przyjechali Smile’owie, których zakwaterowali w swoim domu. Dla nich, podobnie jak dla Johna również wynajęli samochód. Johna zakwaterowali w hotelu. Tam też miał okazję spotkać się z Maćkiem, który pokazał mu Warszawę. Przyjechała i Hannah. Z uradowaną miną opowiadała Alexowi o perypetiach z Finley’em i jak szczęśliwie się to dla nich skończyło. Z ciekawością oglądała odremontowane mieszkanie przeznaczone dla jej rodziców. Było już umeblowane bardzo gustownymi meblami. – Będą zachwyceni – pomyślała.

Ślub zbliżał się wielkimi krokami. Wrócili Dobrzańscy. Krzysztof wyglądał znakomicie, a przede wszystkim zdrowo.

Dwunastego stycznia o godzinie dwunastej w Archikatedrze świętego Jana Chrzciciela rozdzwoniły się wszystkie dzwony zwiastując szczęśliwe wydarzenie. Przed głównym wejściem zatrzymała się biała limuzyna, z której wyskoczył pan młody i podając dłoń swojej wybrance, zgrabnie wyłuskał ją z wnętrza samochodu. Omiótł ją roziskrzonym wzrokiem i szepnął.

- Jesteś najpiękniejszym stworzeniem stąpającym po ziemi. Kocham cię skarbie. – Podał jej wiązankę fioletowych anemonów, którą przyjęła drżącą ręką. Wyczuł jej zdenerwowanie.

- Nie denerwuj się kotku. Wszystko będzie dobrze. Jestem przy tobie i nie opuszczę. Nigdy. – Uśmiechnęła się do niego blado.

Za nimi zaczął się tworzyć orszak ślubny. Świadkami byli Viola i Sebastian, za nimi Hannah i Alex, dalej Maciek z Anią, Paulina z Michałem a na końcu Jasiek ze swoją dziewczyną Kingą. Przed parą młodą ustawiła się Beatka z dziećmi Smile’ów trzymającymi w dłoniach koszyczki z płatkami białych i fioletowych anemonów. Zabrzmiały uroczyście organy i orszak ruszył. Goście zajęli już miejsca w kościelnych ławach i z podziwem przyglądali się szczęśliwej, niezwykle urodziwej twarzy pana młodego, który podtrzymywał idącą tuż obok zjawiskową pannę młodą z błyszczącymi od łez błękitnymi oczami. Stanowili piękną parę. Wielu wzruszył ten widok i niejednemu popłynęły słone krople. Ocierał je Józef Cieplak i oboje Dobrzańscy. Ocierał je też potężny John, gdy patrzył na tę cudowną, kruchą istotę.

Organy ucichły. Goście usiedli w ławach a młodzi odwrócili się do siebie. Ksiądz związał im dłonie stułą.

- Kochani. Zebraliśmy się tu dzisiaj wszyscy, by połączyć świętym węzłem małżeńskim tę oto parę, Urszulę Cieplak i Marka Dobrzańskiego.

Patrzyli sobie w oczy i czytali w nich jak w otwartej księdze. Oboje byli wzruszeni. On tak bardzo ukochał tę piękną i skromną kobietę, że ta miłość nie mieściła mu się w sercu. Gdyby tylko mógł, każdego dnia uchylałby jej nieba i spełniał każde jej życzenie. To ona dodawała mu sił, wspierała i trwała u jego boku wierna jak Penelopa.

- Ja Marek, biorę sobie ciebie Urszulo za żonę i ślubuję ci miłość…

Zatopiona w jego stalowo-szarych źrenicach kolejny raz pomyślała, że spotkało ją największe szczęście na ziemi. On był jej życiem, jej powietrzem, bez którego nie potrafiła już żyć. Uważała, że jest najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznała. Nie tylko zewnętrznie, ale i wewnętrznie. Był zawsze czuły, opiekuńczy, niebywale szczodry i wielkoduszny. Zawdzięczała mu tak wiele, lecz najbardziej dziękowała za jego wielką miłość, którą ją darzył.

- Ja Urszula – powiedziała drżącym z emocji i łez głosem – biorę sobie ciebie Marku za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że cię nie opuszczę aż do śmierci…

Przyszedł czas na obrączki. Podszedł do nich Danny niosąc je ułożone na czerwonej poduszeczce. Włożyli je sobie wzajemnie na palce.

- Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela… W obliczu Boga błogosławię ten związek w imię Ojca i Syna i Ducha świętego, amen. Ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą.

Pochylił się i wszeptał jej w usta.

- Moje życie należy do ciebie. Kocham cię. – Przylgnął do jej warg i złożył na nich najczulszy pocałunek. Kiedy oderwała się od niego, powiedziała cicho.

- A moje do ciebie. Jesteś dla mnie wszystkim.

Odwrócili się do gości uśmiechnięci i szczęśliwi. Wolnym krokiem wyszli przed katedrę. Nie obyło się bez obsypania ich ryżem i grosikami. Zbierali je cierpliwie przy pomocy dzieciaków. Wreszcie mogli odetchnąć. Już wcześniej zapowiedzieli, że życzenia będą przyjmować na sali. Nie zwlekając goście wsiedli do samochodów, które zawiozły ich do domu weselnego.

Marek wraz z Ulą wysiadł z limuzyny. Na progu czekała już na nich Helena i Józef z ozdobnym bochnem chleba. Urwali po kawałku a potem Marek porwał Ulę na ręce i przeniósł przez próg. Zaczęły się życzenia. Najpierw od najbliższych, świadków i przyjaciół. Smile’owie uściskali ich serdecznie, życząc im szczęścia na wspólnej drodze. Do życzeń dołączył się Dawid wraz z żoną Cynthią. Podszedł i John, w którego potężnych ramionach utonęli oboje. Potem oboje Febo z partnerami i Pshemko, a za nimi jeszcze długi orszak weselnych gości. Tonęli w kwiatach i prezentach. Viola i Sebastian odbierali je od nich i układali w pokaźną stertę. Wreszcie mogli zasiąść do stołu. Podano gorący obiad. Chętnie zjedli, bo od rana byli tylko o kawie. Były też przemówienia. Pierwszy zabrał głos Krzysztof. Mówił jak bardzo on i jego żona są wdzięczni losowi, że zyskali tak wspaniałą synową. Rozwodził się nad przymiotami jej charakteru. Nie omieszkał wspomnieć i o swoich adoptowanych dzieciach, które również znalazły swoje drugie polowy. Na koniec rzekł, że jest dumny z nich wszystkich, bo dzięki świetnie zarządzanej przez nich firmie, on mógł podreperować zdrowie i teraz się nim cieszyć.

Po Krzysztofie wstał Józef Cieplak. On skupił się na Marku. Opowiedział, jak wiele zawdzięcza jego dobroci, szczodrości i wrażliwości. Jest zięciem, o jakim zawsze marzył i jest przekonany, że młodzi będą wieść dobre, zgodne i szczęśliwe życie i być może obdarzą go wnukami.

Po tych przemowach toasty sypały się gęsto przeplatane nawoływaniami „gorzko, gorzko”. Marek skwapliwie z tego korzystał. Uwielbiał całować te słodkie, malinowe, pełne usta, które za każdym razem odwzajemniały te gorące pocałunki.

Rozległy się dźwięki muzyki. Czas na pierwszy taniec. Ujął jej dłoń i poprowadził na parkiet. Popłynęli w rytmie wiedeńskiego walca. Zaczęto bić brawo, bo wyglądali oboje tak, jakby unosili się nad podłogą. Po chwili dołączyła reszta gości. Ula przechodziła z rąk do rąk. Każdy gość płci męskiej pragnął z nią zatańczyć. Podobnie było z Markiem, którego oblegały niewiasty. Znakomite jedzenie i świetny zespół sprawiły, że wszyscy bawili się wybornie i nikt nie mógł powiedzieć, że to wesele było nieudane.

Pierwsi goście zaczęli się rozchodzić o czwartej nad ranem. Ból nóg uniemożliwiał już zabawę. Każdy miał wynajęty pokój w hotelu i nie musiał wracać do Warszawy. Młodzi Dobrzańscy wytrzymali do piątej rano, ale i oni mieli już dosyć. Pożegnali się z tymi, którzy jeszcze zostali i podążyli do wynajętego dla nich apartamentu.

Ponownie przeniósł ją przez próg i spojrzał w jej zmęczone, śpiące, ale szczęśliwe dwa diamenty. Pogładził z czułością jej policzek.

- Zmęczona jesteś, co?

- Bardzo. Muszę ściągnąć zaraz buty, bo odpadną mi nogi. Pomożesz rozpiąć mi sukienkę?

Gdy to zrobił z ulgą zrzuciła ją z siebie, potem to samo zrobiła z halką zostając w samej bieliźnie. Spojrzał na nią pożądliwie rozwiązując muszkę. Zauważyła to i roześmiała się.

- Nie wierzę, że masz jeszcze siłę i ochotę na łóżkowe harce. Ja padam na twarz.

- Ja też, ale na to zawsze jestem gotowy. – Mrugnął do niej łobuzersko. - Chodźmy pod prysznic. Na pewno przyniesie ulgę i orzeźwi nas trochę.

Szybko zmył z nich obojga zmęczenie tej długiej nocy. Wziąwszy na ręce ułożył ją w ogromnym łóżku. Był pobudzony i ciężko było to ukryć. Przyglądała mu się z na wpółprzymkniętych powiek. Ułożył się obok gładząc jej sterczące piersi, a potem przylgnął do nich zmysłowo całując.

Westchnęła, gdy po jej ciele przebiegł pierwszy dreszcz. On nie przestawał. Drażnił językiem pępek i głaskał wnętrze ud. Rozchylił jej nogi i czule przejechał dłonią po jej kobiecości. Opuszkiem palca dotknął najwrażliwszego miejsca wywołując błogi skurcz. Palec zastąpił język, który wyczyniał w niej istne cuda. Wiła się i jęczała z wielkiej rozkoszy. Była wilgotna. Powrócił do jej ust całując zachłannie. Jednym zdecydowanym ruchem połączył ich w jedność. Ujął w dłonie jej pośladki i ruszył. Pchnięcia były zdecydowane i mocne. Prowadził ją na obrzeża świadomości. Tam, gdzie było miejsce zarezerwowane tylko dla trudnej do ogarnięcia rozkoszy, cudnego błogostanu i zupełnego spełnienia. Znowu świat przestał istnieć a ona doznawała największej przyjemności w życiu. Dygot, jaki objął jej ciało udzielił się i jemu. Drżeli w swoich objęciach i jednocześnie dochodzili. Z jej gardła wydobył się krzyk. Zamknął jej usta pocałunkiem pulsując w niej gwałtownie. Opamiętał się pierwszy i z miłością wpatrzył się w jej anielską twarz. Nadal miała zamknięte oczy i nadal wracała do rzeczywistości. W końcu otworzyła je, a on ujrzał szczęśliwe dwa chabry.

- Kocham cię pani Dobrzańska – wyszeptał cicho uśmiechając się do niej.

- Kocham cię mój mężu.

Wstali dość późno. Schodząc na dół natknęli się na Smile’ów i Johna.

- Dobrze, że jesteście. Weźmiemy limuzynę i Ula pojedzie z wami, a ja drugą z Johnem. Zabierzesz rzeczy z hotelu i pojedziemy do nas. Mogliśmy od początku tak zrobić, bo spać jest gdzie. Przy okazji zobaczysz jak się urządziliśmy. Możesz zostać jeszcze tydzień? Wróciłbyś wtedy z Jonathanem i Emmą?

- Mogę zostać. Już kiedyś powiedziałem Ursuli, że choćbym miał zamknąć pub na tydzień, to nie odpuszczę sobie tego wesela.

- To wspaniale. Ja dowiem się tylko, co z naszymi rodzicami i zaraz do was wracam.

Zasięgnął języka w recepcji, ale tam mu powiedziano, że niemal wszyscy goście już pojechali, a rodzice najwcześniej. Wrócił z powrotem do Anglików.

- Kochani, opuszczamy to miejsce, jako ostatni. Już prawie nikogo nie ma. To, co Ula? Bierzesz Smile’ów, a ja tylko skoczę z Johnem do hotelu po rzeczy i zaraz wracamy. Przy okazji zorientuję się, co z Finley’ami. Czy dotarli do hotelu.

Przy pomocy Emmy przygotowała późny obiad. Na szczęście zapobiegliwie miała wszystko przygotowane w lodówce. Zaparzyły też kawę. Po dwóch godzinach przyjechał taksówką Marek z Johnem. Umieścili go w jednym z pokoi prosząc, by się rozpakował i potem zszedł na dół do salonu. Siedzieli pochłaniając znakomity obiad i gawędząc cicho.

- Wesele było wspaniałe. Nigdy na takim nie byłem – rozmarzył się John. - W życiu tyle nie zjadłem, co tam. Wszystko było pyszne i większość potraw jadłem po raz pierwszy. Przynajmniej mam tę satysfakcję, że spróbowałem wszystkiego.

- To prawda. – Odezwała się Emma. – To wesele będziemy długo wspominać.

- Dom też macie piękny. – John był pełen uznania. – I taki wielki. To dla przyszłych pokoleń, prawda Ursula? – Mrugnął do niej szelmowsko. Roześmiała się.

- Zgadłeś. Chcemy mieć dzieci i to z myślą o nich szukaliśmy takiego domu. Jak zjesz i będziesz miał siłę, to możemy pójść na spacer. Zobaczysz okolicę. Nam bardzo się podoba, bo wszędzie lasy i cisza.

- Chętnie zobaczę. W Londynie nie ma takich widoków.

- Wszyscy pójdziemy – zadeklarował Jonathan. – Trzeba jakoś spalić te pyszności, a i dzieciaki zażyją trochę ruchu.

Przez ten kolejny tydzień jeszcze mieli gości. A to Maciek z Anią, a to Józef z dzieciakami. Byli też Dobrzańscy i Alex z Hannah. Podczas nieobecności Marka i Uli to na nim spoczywała odpowiedzialność za firmę. W piątkowe popołudnie odwieźli swoich gości na lotnisko. W niedzielę mieli wyjechać w swoją podróż poślubną. Marek do tej pory trzymał to w tajemnicy, ale w sobotę przy pakowaniu rzeczy w końcu wyjawił jej cel.

- Lecimy do Tunezji kochanie. Nie zabieraj więc żadnych super ciepłych rzeczy, bo nie będą ci potrzebne. - Uśmiechnęła się do niego promiennie.

- Do Tunezji? Brzmi bardzo egzotycznie. Jestem taka podekscytowana.

- Ja też, choć byłem tam już kiedyś. Teraz jadę jednak z tobą, moją żoną i to jest ekscytujące najbardziej.

Polecieli więc. Mieli wykupiony apartament w hotelu El Hana Beach w Sousse. Hotel urzekł ich. Był ogromny. U jego stóp rozciągał się ogromny basen otoczony palmami. Oni jednak woleli korzystać z plaży. Opalili się i solidnie wypoczęli. Dwa tygodnie w tak urokliwym miejscu były niezapomniane. Wiele też obejrzeli, bo korzystali niemal z każdej oferowanej przez hotel wycieczki. Wrócili szczęśliwi i zrelaksowani. Mieli jeszcze dla siebie kilka dni. Wykorzystali je na przywitanie się z rodzinami i przyjaciółmi. W niedzielę do południa, zadzwonił do nich Alex zapraszając ich na kawę do siebie. Chciał im pokazać urządzone już mieszkanie dla Rolickich i swoje własne, które też postanowił odświeżyć.

- Przyjedźcie - mówił. – Mam wam trochę nowin do przekazania i chcę się pochwalić tym mieszkaniem.

- No dobrze. Będziemy koło szesnastej. – Marek odłożył słuchawkę. I spojrzał na Ulę. – Trzeba będzie pojechać. On jest bardzo podekscytowany i chyba potrzebuje naszej aprobaty.

Kilka minut przed szesnastą podjechali pod dom Febo. Czekał już na nich i wyglądał niecierpliwie.

- Dobrze, że już jesteście. Chodźcie najpierw do części Rolickich. Ocenisz Ula, czy dobrze to urządziłem.

Rzeczywiście mieszkanie wyglądało imponująco. Pomalowane na jasne kolory sprawiało wrażenie bardzo przytulnego.

- Ile to ma pokoi? – Spytała Ula.

- Trzy. Do tego ta wielka kuchnia i łazienka. Myślisz, że będzie im tu wygodnie?

- Jestem o tym przekonana. Świetnie je urządziłeś. Bardzo ładne meble i funkcjonalne. Tam chyba nie mieli takich luksusów.

- No nie mieli. Byłem tam kilkakrotnie, to wiem. Oni powoli likwidują tamto mieszkanie. W połowie lutego spodziewam się już ich rzeczy. Będą przysyłać sukcesywnie. Zresztą w przyszłym tygodniu jadę do Londynu to jeszcze obgadam szczegóły. Załatwiłem też już salę na piętnastego kwietnia. To tydzień po świętach. W okresie świątecznym nie byłoby szans. Zresztą to ta sama sala, w której wy mieliście wesele. Spodobała nam się, dlatego zdecydowaliśmy się na nią. W kościele też mam już umówiony ten termin. W weekend chcę zabrać Hannah do jubilera. Wybierzemy obrączki. – Marek popatrzył na niego z podziwem.

- Nie tracisz czasu stary. Jestem pełen uznania, bo okazałeś się bardzo przedsiębiorczy.

- Sam się sobie dziwię, że udaje mi się jakoś wszystko załatwić tak szybko. Ale teraz chodźcie. Kawa już pewnie gotowa. Kupiłem też smaczne ciasto. Zapraszam.

Kiedy rozsiedli się w wygodnych fotelach z filiżankami smolistego napoju w dłoniach Alex powiedział.

- Wiecie, że Paulina też już zna termin swojego ślubu? Odbędzie się we wrześniu, miesiąc później niż Olszańskiego. – Marek zakrztusił się kawą.

- Olszańskiego? To on też już ustalił datę?

- Ustalił. Powiedział, że nie chce być mniej szczęśliwy od ciebie. Violka tylko przyklasnęła temu pomysłowi. Gdyby sam tego nie zaproponował, pewnie ona sama wzięłaby sprawy w swoje ręce. – Roześmiali się.

- Tak, Violetta jest bardzo operatywna.

- Widzieliście się z Maćkiem?

- Nie. Nie było kiedy. Wprawdzie byliśmy w Rysiowie, ale nie zastaliśmy go. Pewnie wycierał kąty u Ani.

- No to nie wiecie najlepszego, bo i on zdeklarował się naszej czarnuli. – Ula spojrzała na Alexa zdumiona.

- Nie wierzę. Spiorę go na kwaśne jabłko, jak tylko wpadnie mi w ręce. Mógł chociaż zadzwonić. Co za… Dasz wiarę? I on mówi, że jest moim najlepszym przyjacielem?

- Nie denerwuj się kochanie. On pewnie jest tak szczęśliwy, że nie dotyka stopami ziemi. Zapomniał powiedzieć i tyle. A u niego kiedy ślub?

- Chyba nie w tym roku. I dobrze. Wystarczy, że jeszcze trzy przed nami i to w krótkich odstępach czasu. Wybawimy się na śmierć. Starczy nam na najbliższe dziesięć lat.

Wszystko układało się pomyślnie. Na początku marca Roliccy przyjechali do Polski na dobre. Za dwa tygodnie miała dołączyć do nich Hannah i już wspólnie z Alexem zająć się sprawami ślubu. Finley przestał narzekać, bo Martha okazała się niezwykle pracowita i radziła sobie doskonale. Dostał też zaproszenie na ślub Hannah i bardzo się cieszył, że ponownie będzie miał okazję spotkać wszystkich polskich przyjaciół.

Piętnastego kwietnia kolejny raz zabrzmiały kościelne dzwony, tym razem dla Hannah i Alexa. Ten ostatni tryskał humorem i szczęściem i co chwilę całował swoją piękną żonę.

Na początku sierpnia na ślubnym kobiercu stanęła roztrzepana niegdyś Violetta i Sebastian. Wesele odbyło się w Pomiechówku. Nie wynajęli sali na ten cel, ale zamówili ogromny namiot i rozbili go na sporej działce Kubasińskich.

Wreszcie we wrześniu i Paulina przypieczętowała swoje szczęście z Michałem. We wrześniu też Ula zaszła w swoją pierwszą ciążę. Marek szalał z radości i nosił ją na rękach. Kiedy dowiedział się jeszcze, że to będzie chłopak, jego szczęście sięgnęło zenitu. Niemal lewitował. Dobrze, że przynajmniej Ula zachowała resztki zdrowego rozsądku i skutecznie hamowała jego propozycje o zostaniu w domu i nie przemęczaniu się w pracy. On dzielnie jej towarzyszył podczas każdej wizyty u ginekologa a potem wraz z nią uczęszczał do szkoły rodzenia. Przyszli dziadkowie też z niecierpliwością oczekiwali narodzin ich pierwszego wnuka. Ten dzień nadszedł. Był początek czerwca, gdy Ula nagle poczuła się słabo, a potem wrzasnęła z bólu na całe gardło. Spanikowany Marek wpadł do sypialni i zastał ją wijącą się w boleściach. Stanął jak wryty nie wiedząc, co robić. Stracił głowę zupełnie. Zobaczywszy jego zdumioną twarz Ula zarządziła.

- Zabierz tę spakowaną torbę z przedpokoju, potem pomóż mi się ubrać i zawieź mnie do szpitala. I opanuj się. Przecież dobrze wiesz, co robić. Spokojnie. Nie urodzę ci w samochodzie.

Jednak nie opanował nerwów do końca. Złamał chyba wszystkie przepisy wioząc jęczącą Ulę, która rugała go co chwilę mówiąc.

- Zanim urodzę, zabijesz i mnie i dziecko. Zwolnij trochę.

Podjechał pod szpital i narobił paniki. Jednak dzięki temu szybko zajęto się Ulą i po paru godzinach wydeptywania ścieżki na korytarzu wreszcie poinformowano go, że żona urodziła ślicznego, zdrowego chłopca. Nerwowo sięgnął po komórkę i poinformował o tym szczęśliwym fakcie najbliższych. Wreszcie pozwolono mu go zobaczyć. Był zdumiony jak bardzo ten maluch przypominał mu jego samego. Był jego wierną kopią. Miał nawet na głowie sterczące, ciemne włoski i dołeczki w policzkach. Uśmiechnął się czule i ucałował jego czółko.

- Witaj na świecie synku. Jesteś piękny. A teraz pójdę zobaczyć, co z mamusią. – Przeszedł do sali, w której ją umieszczono. Była wykończona i bardzo senna, ale szczęśliwa.

- Widziałeś go? – Wyszeptała.

- Widziałem skarbie. Jest piękny i taki do mnie podobny. Dziękuję ci, że ofiarowałaś mi ten cud.

Po narodzinach Krzysia, bo tak dali mu na imię, posypały się ciąże, jak z rękawa. Nie, nie u Uli. Niemal w jednym czasie odnotowały błogosławiony stan i Hannach i Paulina i Viola. Ula tylko kręciła głową.

- Zmówiłyście się, czy jak? – A one śmiały się tylko.

Potem rodziły jedna za drugą. Paula i Hannah córki, a Violetta syna. Szczęście zagościło u całej czwórki.

Następnego roku w czerwcu i Maciek założył obrączkę na palec. To był ten piąty, brakujący element.

Dobrzańscy nie chcieli poprzestać na jednym dziecku. Marek usilnie pracował nad drugim. Kiedy Krzyś skończył trzy lata, Ula powiła dziewczynkę. Dali jej imię po mamie Uli, Magdzie.

Był koniec lipca. Ula siedziała w ogrodzie i obserwowała zabawę Krzysia w piaskownicy. Nogą delikatnie huśtała wózek ze śpiącą Magdą. Zerknęła na zegarek. Było kilka minut po siedemnastej. Usłyszała chrzęst kół na podjeździe i uśmiechnęła się. To Marek wracał. Po chwili już tulił w ramionach piszczącego ze szczęścia Krzysia. Podszedł wraz z nim do Uli i pocałował ją namiętnie. Pochylił się też nad wózkiem i cmoknął w ciepły policzek swoją córkę, która była bardzo podobna do Uli. Krzyś wrócił do piaskownicy a on przysiadł obok żony i objął ją ramieniem.

- Nigdy w życiu nie marzyłem, że mogę być aż tak nieprzyzwoicie szczęśliwy. Wszystko dzięki tobie i naszym dzieciom. Nie wiem, co bym zrobił, gdybym was nie miał. Moje życie byłoby bez sensu. – Pogładziła go po czarnej czuprynie.

- Tak jak i moje, kochanie. Jesteś dla nas najważniejszy na ziemi. Kochamy cię bardzo i dziękujemy, że ty kochasz nas równie mocno. – Z miłością spojrzał w jej dwa błękity.

- Kocham skarbie i tak już będzie zawsze.